Translate

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Πορτοκαλί μανιτάρι

Αγαπητοί μου αναγνώστες,

Πού να σας τα λέω τι έγινε πάλι στο σπίτι... Η Ξανθιά αποφάσισε να βάψει. Όχι το μαλλί, αυτό το βάφει η κομμώτρια που ξέρει. Αποφάσισε να βάψει την κουζίνα μας. Μάλιστα. Από μπεζ, αδιάφορο και άτονο, θα την κάνει, λέει, πορτοκαλί μανιτάρι!!! 

Εγώ στην αρχή δε κατάλαβα...Τι πορτοκαλί μανιτάρια και πράσινα άλογα; Είχε φέρει και κάτι φυλλάδια από το σπίτι της Γελαστής που βάφει κάθε μήνα και έχει όλα τα κατάλληλα έντυπα πρόχειρα. Αφού τα ξεφύλλιζε κανένα τρίμηνο, κατέληξε και, δημοκρατικά πάντα, ανακοίνωσε στον Σοβαρό :
- Θα βάψω την κουζίνα
- Εγώ να λείπω...
- Μη σε νοιάζει, αφού έχω βάψει και τα μπάνια, ξέρω...Λέω να τη βάψω μεθαύριο
- Εγώ να λείπω...

Πήγε κι αγόρασε τα σύνεργα, χρωματάκια, πινελάκια, ρολάκια, χαρτάκια για να καλύψει ότι πρέπει να μείνει στο χρώμα του και ξεκίνησε περιχαρής...Το απόγευμα της Πέμπτης έγινε η προετοιμασία και την Παρασκευή το πρωί, ήπιε καφέ και ξεκίνησε...

Δύο τοίχοι πορτοκαλί (σαν ξερή φλούδα είπε στον υπάλληλο κι αυτός ακόμα ψάχνει...) και δύο μανιτάρι. Άκου τώρα εσύ χρώμα...μανιτάρι. Για γυναίκες τα βγάζουν αυτά τα χρώματα, σίγουρα.
Πέρασε το πρώτο χέρι, το κοιτούσε, το ξανακοιτούσε...χάλι μαύρο το πορτοκαλί. Το άλλο τρωγόταν γιατί εκτός από ανοιχτόχρωμο, είπαμε ότι ήταν και μανιτάρι...μη τα ξαναλέμε. 

Εμένα, με είχε στην απέξω γιατί φοβόταν μη βάψω μαλλί κι άντε να το βγάλεις μετά το χρώμα. Οπότε, κλειστή η κουζινόπορτα κι εγώ  να περιμένω. 
Της τελείωσε η μπογιά, έτρεχε ν' αγόρασε άλλη, έγινε μούσκεμα με τη βροχή, αλλά το έργο έπρεπε να τελειώσει μέχρι το απόγευμα.

Το δεύτερο χέρι δεν έφτιαξε και πολύ τα πράγματα, πάλι χάλια ο τοίχος, βαμμένος άτσαλα, διότι κυρία μου το απαλό χρώμα είναι εύκολο, δε φαίνεται η κακοτεχνία...το σκούρο θέλει μια τέχνη. Το κοιτούσε, το ξανακοιτούσε, Ξανθιά απελπισμένη κοπελιά...

Γύρισαν τα παιδιά απ το σχολείο, τους άρεσε διότι στα παιδιά αρέσουν τα πάντα, κι αυτή απελπισμένη...

Η σωτηρία ήρθε το απομεσήμερο, που γύρισε ο Σοβαρός, κοίταξε τον τοίχο, αναστέναξε βαθιά κι έπιασε δουλειά. Διπλοβάρδια τον έχει τον άνθρωπο...το πρωί στελεχάρα, το βράδυ μπογιατζής.
Έτσι, ο ''εγώ να λείπω", πέρασε μια χαρά το τρίτο χέρι της κουζίνας, τη συνέφερε και την έκανε ''κουφέτο'' όπως έλεγε κι ο κυρ Νίκος - πατέρας του. Και μετά, την κοιτούσαν κι οι δύο και χαιρόντουσαν. Η μια γιατί έβαψε, ο άλλος γιατί θα έλειπε!!!!

Η καλύτερη όμως είμαι πάλι εγώ, το μικρό λευκό westie. 

Με την πορτοκαλί μου φράντζα!!!!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου