Αρχίζει το ματς...

Όλα τα είχαμε σ' αυτό το σπίτι, μας πλάκωσε και το Μουντιάλ! Έβλεπα τόσες μέρες τον μικρό σοβαρό, που δήλωσε ότι θέλει να τον λέω Σοβαρό Τζούνιορ, να φέρνει κάτι φακελλάκια που μέσα είχαν κάτι χαρτάκια με κάτι αγοράκια. Έχει κι ενα βιβλίο που το λέει άλμπουμ και δώστου να κολλάει και να θαυμάζει...αλλά δε καταλάβαινα και πολλά. Κάτι λέγανε με τον Σοβαρό για ομάδες, κάτι με την Ξανθιά για ωραίους και ποιός ποδοσφαιριστής είναι αρχηγός ομορφιάς στο άλμπουμ, η τσιριμπιμ δεν έδινε καμιά σημασία κι είπα να να μη δώσω κι εγώ.  

Τέλος πάντων, πέρασαν πολλές μέρες που κολλάει και ανταλλάσει τα φοβερά του χαρτάκια, στο μεταξύ εγώ κουρεύτηκα κι έγινα ξανά το τοπ μόντελ της φυλης μου κι όλοι με θαυμάζουν, κλείσαν και τα σχολεία και ξεκουράστηκα λίγο από το πολυ πηγαινέλα, κι όλα σε τάξη τα έχω!

Αρχίσαμε κάθε απόγευμα να πηγαίνουμε βόλτα σε νέο μέρος που οι μαμάδες πίνουν καφέ (δηλαδή κρασιά και μπύρες), τα ανθρωποαδέλφια μου παίζουν με τους φίλους τους στο διπλανό πάρκο και ξαφνικά μαζεύονται εκεί και οι παντελώς εξαφανισμένοι μπαμπάδες για να βλέπουν ποδόσφαιρο κάθε απόγευμα. Εμένα με πάει συνηθως η Ξανθιά με τα παιδιά, κι όταν έρθει ο Σοβαρος πάω μαζί του να δούμε μπάλα. Δε κατάλαβα; Θα μείνω εγώ εκτός Μουντιάλ; Εδώ η δικιά μου και στήνεται κάθε νύχτα μη της ξεφύγει κανένα ματς... 

Πρέπει όμως να υποστηρίζω κι εγώ ομάδα για να έχει ενδιαφέρον το παιχνίδι. Στην αρχή είπα να είμαι Αγγλία, αλλά ως γνήσια Σκωτσέζα αυτό δε γίνεται, ως γνωστόν η Σκωτία θέλει να φύγει από το Ηνωμένο Βασίλειο. Γιαυτό κι όταν έχασε η Αγγλική ομάδα από την Αργενινή, γαύγισα δυνατά για να το γιορτάσω!!! Αποφάσισα να είμαι Ελλαδάρααααα Ομαδάρααα γιατί η οικογένειά μου είναι ελληνική και εγώ ακολουθώ ό,τι κάνουν κι αυτοί που είναι και η αγέλη μου. 

Ετσι λοιπόν στο ματς με την Ακτή Ελεφαντοστού, ενώ στην αρχή φοβήθηκα ότι θα παίξουμε με ελέφαντες, μετά βγήκαν οι παίκτες και ηρέμησα. Όλοι άνθρωποι ήταν, λίγο μαύροι όμως. Η Ξανθιά μόλις τους είδε είπε του Σοβαρού οτι τη βάψαμε γιατί αυτοί είναι γρήγοροι και πολύ μαθημένοι στη ζέστη που κάνει τώρα στη Βραζιλία κι ωχ αμάν αμάν...πολύ αγωνία με έζωσε κι εμένα.

Πήραμε όλοι θέσεις να δούμε τον αγώνα, η οικογένεια στους καναπέδες, εγω μπροστά-μπροστά στην οθόνη, ξαπλωμένη στο δροσερό πλακάκι. Να γίνεται χαμός πίσω μου, φωνές, η δικιά μου να βρίζει τα δοκάρια, ο μικρός να πετιέται σε κάθε προσπάθεια για γκολ, οι γείτονες να ουρλιάζουν κι αυτοί, της τρελής...Μόλις δε, μπήκε το δεύτερο γκολ μόνο εγώ κι ο Σοβαρός μείναμε στη θέση μας, το τσίρκο Μεντράνο πίσω μου, Ξανθιά και Σοβαρός Τζούνιορ, ουρλιάζανε σα καννίβαλοι!!! Τότε κατάλαβα ότι είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα κι άρχισα κι εγώ να φωνάζω για να γιορτάσουμε όλοι παρέα. 

Κάθε βράδυ βλέπω αγώνες, έναν στις 7 κι έναν στις 11. Άμα έχετε καμιά απορία να μου το πείτε να σας τη λύσω, εξπέρ έγινα φέτος με το Μουντιάλ. Πιο πολλά κι απ την Ξανθιά καταλαβαίνω (εύκολο).

Λοιπόν, απόψε παίζουμε με την Κόστα Ρίκα στις 11 και πρέπει να πάω να ετοιμαστώ, έχω μεγάλη αγωνία φιλαράκια. Θα δούμε το ματς στο γνωστό καφέ, όλοι μαζί και με παρέα, η τσιριμπιμ ήδη κοιμάται για ν' αντέξει...

Σας θέλω ψύχραιμους και χαλαρούς σαν εμένα που θα πάω στο καφέ και στη χώρα του Πελέ να τα βλέπω όλα μπλεεεεεεεε

Πού είναι ο ασβός, οέο;;;;

Αυτό το Σαββατοκύριακο το πέρασα στο εξοχικό μας, αυτό με το γκαζόν γύρω γύρω, το θυμάστε φαντάζομαι! Είχαμε και παρέα τώρα, τους φίλους του Σοβαρού και της Ξανθιάς με τα κοριτσάκια τους, ήρθε κι η γιαγιά που πολύ αγαπάω και ο γελαστός κύριος που μένει στο δίπλα σπίτι και με συμπαθεί πολύ!  

Συνήθως όταν φτάνουμε με αφήνουν να ελέγξω τον χώρο γιατί τώρα ήρθε ο φύλακας του σπιτιού και πρέπει να αναλάβει καθήκοντα...Όλα καλά τα βρήκα, τα δέντρα μας στη θέση τους, το πηγάδι όπου το άφησα, το γκαζόν πράσινο και ψηλό (κουρέψτε το καλέ) αλλά...τρύπες. Πολλές τρύπες ρε παιδιά, στο χώμα, στα παρτέρια, παντού! Μύρισα λίγο, βρωμούσε κάτι παράξενο είναι η αλήθεια, κάτι έλεγε ο γελαστός συγγενής για έναν ασβό που του έχει ρημάξει το γκαζόν του...δεν κατάλαβα και καλά να πω την αλήθεια. Στεκόντουσαν πάνω από τις τρύπες και τις κοιτούσαν με περιέργεια όλοι, μόνο ένας τις βούλωνε βρίζοντας...

Τρέξαμε, παίξαμε, λυσσάξαμε και το απόγευμα πήγα να επιθεωρήσω τον ξυλόφουρνο όπου θα ψήναμε την Κυριακή το κοτόπουλο.  Ο σοβαρός συζητούσε με τη γιαγιά τις λεπτομέρειες του ψησίματος, πώς βάζουμε τα ξύλα, πόση ώρα θέλει το φαϊ, αλλά...κάτι μύριζε ρε παιδιά εκεί κοντά. Κάτι μύριζε στο ντουλάπι που βάζουμε τις καρέκλες και τα εργαλεία κήπου...μου σπασε τη μύτη. Νέα μυρωδιά ήταν αυτή. Μια στιγμή νόμισα ότι κουνήθηκε κιόλας και άρχισα τη φοβέρα. Τόσο πολύ γάυγισα που κόντεψαν να μου κλείσουν οι πολύτιμες φωνητικές μου χορδές. Παίρνει γραμμή το σόι, ανοίγουν τις πόρτες και ψάχνουν τι είναι μέσα. Ο σοβαρός είδε λέει τον ασβό, έρχεται κι ο γελαστός συγγενής που όλο το πρωί βούλωνε τρύπες και βλαστημούσε, εγώ έγινα πάλι το επικεντρο, αλλά ασβός πουθενά. Ο σοβαρός λέει τον είδε ήταν μαύρος, έρχεται κι η ξανθιά και είπε την κοτσάνα της πάλι "μη τρομάξει ο ασβός και μας κατουρήσει, γιατί θα βρωμάμε έναν μήνα'', ήρθαν κι οι φίλοι να δουν το τέρας....αλλά τέρας πουθενά. Βγήκαν έξω οι καρέκλες, οι μπουκάλες με τη σάλτσα, τα φτυάρια, με έβαζαν να μυρίζω με μανία, μα ο ασβός εξαφανίστηκε. Πάλι έχασα την ευκαιρία να αποδείξω την κυνηγετική μου ικανότητα, φτου!

Απογοητευμένη γύρισα, πήγα την κατουροβόλτα μου κουτσά στραβά και τσαντισμένη, πέρασε η μέρα και το βράδυ ανάψαν τα νέα φωτάκια της πέργκολας και στρογγυλοκάθησαν να τρώνε και να πίνουν όλη η παρέα. Η ξανθιά κάθε τόσο άκουγε κάτι γντουπ από τον κήπο, μετά κάτι γκντόνγ-ντονγκ, λέει παιδιά ήρθε ο ασβός με την τσάπα κι ανοίγει τρούπες πάλι... Γαύγισα λίγο για εκφοβισμό, μου είπαν να το βουλώσω (ευγενικά μεν, αυτο εννοούσαν δε) και διαλυθήκαμε ησύχως αργα τη νύχτα. 

Ανεβήκαμε στον όροφο των υπνοδωματίων κι έριξα κάτι ύπνους...ολο ασβούς κυνηγούσα. Κι αυτός ερχόνταν να σκάψει το γκαζόν, εγώ τον έβλεπα και κατέβαινα πηδώντας από το μπαλκόνι σα τον Σούπερμαν και τον έπιανα απ΄το σβέρκο. Τσακ τσουκ, πάρτον κάτω. Αααααχ, το φχαριστήθηκα!!!

Το πρωί επιθεώρησαν όλον τον κήπο, σπιθαμή προς σπιθαμή, προς ανεύρεσιν οπής...

Τίποτα...Ησύχία, Τάξη και Ασφάλεια

Σιγά ρε παιδιά μην ξαναέρθει ασβός! Εκεί που τη νύχτα φυλάω εγώ! Αν είναι ποτέ δυνατόν δηλαδή!!!

Τι έγινε ρε παιδιά;;;

Καιρό είχα να σας πω τα νέα μου φιλαράκια, ξεκουραζόμουν βλέπετε! Μ' έχουν τρελάνει στη βόλτα τώρα τελευταία που ανακάλυψε ο Σοβαρός νέο παρκάκι στη γειτονιά . Αυτό μάλιστα! Γύρω γύρω γκαζόν, σκαλιά να ανεβαίνω, σκυλούρες να τρέχω, αλλά μάλλον τρέχω πολύ και τα 'φτυσα! Είναι επειδή οι νέοι φίλοι είναι τουλάχιστον δύο φορές στο μπόι μου, με ψηλά πόδια που καλπάζουν κι εγω τρεχω να τους ξεπεράσω. Πάντως, βολίδα είμαι η άτιμη. Ο κουραμπιές-βολίδα που λέει κι η ξανθιά. Ας μη σχολιάσω.

Άλλο ήθελα όμως να σας εξιστορήσω σήμερα. Τον πόνο μου. Έμπλεξα πάλι με τις ακατανόμαστες που να τις φάει το μαύρο σκοτάδι...Είναι που είναι αυτές πολλές στη γειτονιά, γεννοβολάνε κι όλας και γίνονται περισσότερες. Ήρθε πάλι  η Ανοιξη που εκτός από λουλούδια, φέρνει και τόνους μικρού σιχαμένου γατιού. Μπλιαξ! Η δικές μου έχουν σταμπάρει όοοοολες τις αυλές και γωνίες της περιοχής που υπάρχουν γατιά μωρά κι έχω και σοβαρές υποψίες ότι πάνε και τα χαϊδολογάνε πίσω από την πλάτη μου. Κάτι μυρίζω εγώ στα χέρια τους, μα κάνω τη χαζή γιατί δεν έχω αποδείξεις.

Ξεκινάμε ένα ωραιότατο απόγευμα να πάμε βολταράκι με την ξανθιά, όπως συνήθως, αλλά η βόλτα εξελίσσεται στον μεγάλο περίπατο της Λούσης γιατί θέλει να κάνει χιλιόμετρα και σέρνει κι εμένα μαζί για να μη βαριέται. Στην επιστροφή, σταματάμε σ' έναν φράχτη πολυκατοικίας και κάτι κοιτάζει με χαμόγελο. Λέω μέσα μου κάτι καλό θα ναι και βάζω το λευκό μουσούδι μου ανάμεσα στα δύο κάγκελα για να δω κι εγώ να χαρώ. Ωχ αμάν αμάν!!! Ακούω νιαούρισμα-στριγκλιά και βλέπω να πετιέται από το βααααααθος του παρτεριού γάτα μαινόμενη που μου σημάδευε το μάτι!!! Γρήγορα την αποφεύγω κάνοντας βήματα πίσω αλλά επιτίθεται κι άλλη γάτα, η κουμπάρα της προηγούμενης μάλλον, από τη γωνία της αυλής που ήταν και πέντε μέτρα μακριά. Ωωωωωω μας την πέσανε λέμε. Γιατί ρε παιδιά; τι έκανα πάλι; Πείραξα κανέναν; Δάγκωσα; Γαύγισα; Μόλις που πρόλαβα να δω κάτι μικρά γατιά στην πρασιά και ήρθατε να με φάτε...Η δικιά μου με τράβηξε βέβαια γρήγορα μακριά γιατί κι αυτή αιφνιδιάστηκε αλλά μου είπε ότι έτσι κάνει μια σωστή μαμά, προστατεύει τα μικρά της από τους εχθρούς. Μάιστα...το καταλάβαμε.

Προχτές άντε πάλι βόλτα - μαραθώνιος με τον αρχηγό σοβαρό. Κάτι μύρισα σε μια αυλή, πάω να δω, μου την έπεσαν δύο πάλι γάτες (ξαδέλφες μου φάνηκαν αυτές) για να μου βγάλουν τα μπιρμπιλομάτια μου οι σιχαμένες. Με πήρε ο σοβαρός κι όπου φύγει-φύγει, είναι επικίνδυνα πλάσματα αυτές όταν έχουν μωρά.

Στο σπίτι τα διηγηθήκαμε στην ξανθιά, η οποία κουνούσε το κεφάλι της και μας είπε πάλι πόσο νοιάζεται η μάνα για τα μικρά της και πως όλες οι μάνες του ζωικού βασιλείου είναι ίδιες, κι έχουν το ένστικτο να προστατεύσουν τα παιδιά τους και μας έπρηξες κυρία μου, εντάξει έχουν δίκιο οι γάτες κι εγώ άδικο!

Μετά βέβαια το σκέφτηκα και λέω ''Λούση έχεις κι εσύ μαμά'' άρα αν βρεθείς σε κίνδυνο θα σπεύσει (ε ρε τι έχω μάθει φέτος ) να σε προστατεύσει. Χμ!

Αμ θα σου σκαρώσω εγώ καμιά χοντρή πλάκα μανδάμ, θα βάλω να με κυνηγήσει ένας μεγάλος αρκούδος για να δω...θα ρθεις να με σώσεις; Ε;;;;;;