Η Μεγάλη Απόδραση

Φίλες, φίλοι μου και σκύλοι, ξαναγύρισα στο μπαλκόνι μου μετά από τις τεράστιες διακοπές που έκανα φέτος. Εκτός από το εξοχικό όπου τελικά τις εκπαίδευσα τέλεια τις σίτες, μετά είχαμε και συνέχεια στο νησί που πάμε με το αυτοκίνητο και μετά με το καράβι. Αυτό που πήγαμε και πέρσυ, τα Κύθηρα. Το τραγούδι βέβαια λέει ''Τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε'' αλλά ο Σοβαρός τον έμαθε καλά το δρόμο και τα βρίσκουμε εμείς μια χαρά κάθε καλοκαίρι...

Φέτος μείναμε στης καλής ξανθιάς κυρίας που με λέει Λούσυ Μπωλ,  έχει γιο τον Μόγλη και σπίτι με κήπο γύρω γύρω και μπαλκόνι για να ανεβαίνω το βράδυ και να ρεμβάζω με τ' άστρα και το τεράστιο φεγγάρι που ανατέλλει ακριβώς μπροστά μας.

Ωραία όλ' αυτά, τα είδα και πέρσυ, ε είπα φέτος να δω και λίγο παραπέρα τι γίνεται...Ο Σοβαρός είχε χαλαρώσει φέτος και με άφηνε χωρίς λουρί, μόνο με φώναζε και τον ακολουθούσα. Η Ξανθιά είχε μια ανησυχία, ως συνήθως, αλλά δεν έλεγε και πολλά (πρωτότυπο). Εγώ καθόμουν αμέριμνη κοντά τους και είχα το νου μου στα πέριξ.

Ένα ωραίο απόγευμα, πίνανε καφέ και συζητούσαν οι μεγάλοι, ήρθαν κι επισκέπτες, οι μικροί έφτιαχναν την καλύβα του Μπαρμπα Θωμά κι εγώ την κοπάνησα ησύχως και αλά γαλλικά που λένε. Μέχρι να το πάρουν είδηση...Λούης η Λούσυ.

Άρχισε να ρωτάει ο ένας τον άλλον πού είμαι, όλοι με είχαν δει πριν λίγο, η Ξανθιά τους έβριζε που με άφησαν έτσι γιατί πιο κάτω είχε σερνικά σκυλιά και φοβάται, η Τσιριμπίμ έκλαιγε, και πήραν τους δρόμους απελπισμένοι. Ο Σοβαρός με τα πιτσιρίκια στο αμάξι, η Ξανθιά στους γείτονες που έχουν σκύλους κι η Γελαστή φίλη γύρω γύρω να με φωνάζει...

Ψυχή δε με είχε δει...Και πώς να μ' έβλεπε εκεί που ήμουν...Απέναντι υπάρχει ξενοδοχείο που έχει μπροστά έναν τεράστιο θάμνο με αρμπαρόριζα. Μέσα στον θάμνο, δεν είχε τίποτα πριν. Μετά, είχε ΕΜΕΝΑ!!! Μπήκα με φόρα, αλλά άντε να βγω μετά, ο θάμνος ήταν πυκνός πολύ, ούτε μπρος πήγαινα, ούτε πίσω. Ούτε να φωνάξω μπορούσα εκεί μέσα, ούτε τίποτα. Με τα πολλά, κατάφερα και βγήκα σ' ένα ξέφωτο, γεμάτη φύλλα και κλαδιά, μια γούνα αηδία σκέτη...αλλά... μοσχοβολούσα!!! 

Μόλις τη φώναξα, με άκουσε! Έβαλε μια φωνή ''η Λούσυ'' κι έτρεξε να με βρει. Ναι, αλλά η Ξανθιά δε τα πάει καλά με το θέμα διάσωση, δηλαδή ανεβαίνω κατεβαίνω, παίρνω σκύλο αγκαλιά  και φεύγω κι έτσι την πλήρωσε η γελαστή φίλη μας που κατάσκισε το παντελόνι της για να με σώσει.

Την κατσάδα που άκουσα, δε την ξέρει άνθρωπος μα ούτε και σκύλος! Και μου τραβούσε τα μαλλιά να με καθαρίσει και με μάλωνε ταυτόχρονα, αλλά εγώ αμίλητη κάθησα και χαμηλοβλεπούσα, αφού την είχα κάνει την αποκοτιά μου, άσε που είχα φοβηθεί κιόλας. Αλλά...μοσχοβολούσα. Κι όσο με μάλωνε τόσο γελούσε γιατί αρωματίστηκε το σύμπαν γύρω μου. Και δώστου ''άντε να χαθείς σκασμένο'' γιατί μάλλον κι αυτή είχε φοβηθεί.

Τώρα βέβαια όλα πέρασαν, αλλά εμένα άλλο με ανησυχεί :

Την αρμπαρόριζα τη βάζουνε στο γλυκό κυδώνι είπε...Βρε, λες να με μαδήσει και να με χώσει σε κανένα βάζο; 

Απ' αυτήν όλα να τα περιμένεις!!!

Η έξυπνη σίτα

Εγώ από σίτες δεν ήξερα...Ξέρουν όμως όλοι οι υπόλοιποι και με δυσκολεύουν. Πάνε και βάζουν κάτι δίχτυα στις μπαλκονόπορτες για να μη μπαίνουν, λέει, τα κουνούπια και τους πίνουν το αίμα!!! Γιατί άμα τους πιούν το αίμα, μετά τους πιάνει φαγούρα και ξύνονται. Κι εγώ ξύνομαι, είναι κακό αυτό; Άσε, λέει, που τα κουνούπια κάνουν βζζζζζ κοντά στο αυτί τους και τους ξυπνάει. Αυτοί που δε ξυπνάνε με βόμβες, ξυπνάνε με το κουνούπι που είναι σχεδόν αόρατο; Δε μας τα λένε καλά...

Επίσης η Ξανθιά, έχει ένα θέμα μη της μπει ο ποντικός στο σπίτι. Εντάξει, τώρα με προσβάλεις κυρία μου διότι εμού παρούσης (τςςςςςςς, πώς το δουλεύω το ελληνικό..) θα μπει ποντικός;  Δηλαδή, για ποιά με πέρασες; Για καμιά τεμπέλα σκύλα που ραχατλεύει και δε δουλεύει; Βέβαια, η αλήθεια είναι, ότι στην ευρύτερη περιοχή του σπιτιού μας, υπάρχει ολόκληρη ποντικούπολη η οποία χτίζει φωλιές, γεννάει μωρά, κάνει ντουπου ντούπου τα βράδυα στην ψευδοροφή της αδελφής του Σοβαρού και γενικώς ζει ανενόχλητη μια κανονική ποντικίσια ζωή, πάνω από τη μύτη μου. 

Έχουν δε, δύο ειδών σίτες. Στην εξώπορτα είναι μια πολύ βολική που περνάω κι ανοιγει μόνη της, γιατί είναι λέει η έξυπνη σίτα, και τις ζαβές στις μπαλκονόπορτες που δεν καταλαβαίνουν και μένουν κλειστές, όσο κι αν τις διατάζω ν' ανοίξουν. Αυτές, ανέλαβα να τις εκπαιδεύσω!!!!

Ο Σοβαρός κι η Ξανθιά, κάθε απόγευμα λοιπόν τραβάνε τις σίτες να οχυρώσουν το σπίτι για να μη μπει εκνευριστικός επισκέπτης και τους χαλάσει τον ύπνο. Εγώ κοιμάμαι ακριβώς μπροστά στη μπαλκονόπορτα για να επιβλέπω και να δροσίζομαι. Μερικές φορές μυρίζω κάτι ύποπτο και πάω να βγω να το διώξω, αλλά τρώω το δίχτυ στη μύτη και τσαντίζομαι. 

Ένα βράδυ, η σίτα το παράκανε... Έξω, περνούσε όλο το ζωικό βασίλειο της περιοχής, αλεπούδες, σκατζόχοιροι, ασβοί, νυχτερίδες κι εγώ μέσα, να προσπαθώ να συνεννοηθώ μαζί της και να καταλάβει ότι πρέπει ν' ανοίξει γρήγορα για να βγω στο μπαλκόνι. Το ζεύγος κοιμόταν ήσυχο...

Και ξαφνικά, ακούω φασαρία και βλέπω μια σκιά μπροστά μου να περνάει, οπότε αποφασίζω να δράσω άμεσα και αποφασιστικά. Φωνάζω δυνατά και της λέω ''άνοιξε να περάσει ο εξολοθρευτής'' αλλά επειδή είναι χαζή και δε κατάλαβε, τη σπρώχνω με τη γερή μου μύτη γιατί μου έσπασε τα νεύρα πιά...και άνοιξε. Με έναν δυνατό θόρυβο που τους ξύπνησε όλους και τους έβγαλε στο μπαλκόνι να προσπαθούν να με μαζέψουν βρίζοντας (σιγανά, να μη ξυπνήσουν οι γείτονες). 

Εγώ να μυρίζω τα ίχνη του εχθρού που πήγε δίπλα, η Ξανθιά να με τραβάει λέγοντας κάτι νευρικά, ο Σοβαρός να βριζει που του χάλασα τον ύπνο (όλο κοιμάται αυτός) η διπλανή ν' ανάβει τα φώτα να δει τι έγινε, κι ο μόνος που πέρασε καλά ήταν ο Κούλης-ποντικούλης που ήρθε, είδε κι έφυγε ανενόχλητος.

Τώρα βρήκα δουλειά για το καλοκαίρι. Θα εκπαιδεύσω τις χαζές σίτες ν' ανοίγουν όποτε τις διατάζω. Άκουσα ότι ο Σοβαρός θα κάνει οχυρωματικά έργα για να μ' εμποδίσει...χεχεχε. Η έξυπνη σίτα θα νικήσει!!!!

Η εξαδέλφη Τζίνα...

Φιλαράκια, κάνω διακοπές! Ήρθαμε στο εξοχικό, αυτό με το γκαζόν γύρω γύρω και τον ασβό που κατατρόπωσα, να μείνουμε για καλοκαίρι να κάνουμε μπάνια. Αυτοί να κάνουν, εγώ από μακριά την έχω τη θάλασσα δηλαδή. 

Με παίρνει που λέτε η Ξανθιά μου ένα ωραίο απόγευμα, να πάμε επίσκεψη λέει, σε μια ξαδέλφη του Σοβαρού που μένει εδώ κοντά. Αυτός ο άνθρωπος έχει μια τεράστια συλλογή συγγενών και κάθε τόσο γνωρίζω καινούργιους, αμέτρητοι είναι! Στην επίσκεψη ήρθε μαζί κι η μικρή Τσιριμπίμ όλο χαρά και νάζι...

Φτάσαμε στο σπίτι τους της ξαδέλφης και τι να δω; Μαζί της μένει μια σκυλίτσα, ψηλή και μαύρη. Πώς είμ' εγώ; Ε, ακριβώς το αντίθετο ειναι η Τζίνα. Μείναμε κι οι δύο να κοιτιόμαστε και να μυριζόμαστε για να γνωριστούμε καλύτερα και να φύγει το πρώτο σοκ. Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που η Ξανθιά άρχισε τις γλύκες με τη Τζίνα και τα πήρα στο κρανίο! Πατάω κι εγώ ένα δυνατό γκρρρρρρρρρ μέσ' απ΄τα δόντια μου για να βάλω τάξη, αλλά λογάριασα χωρίς την ξενοδόχα! Βλέπεις η ψηλή Τζίνα έπαιζε στην έδρα της, η οποία έδρα της είχε και ένα τραπεζάκι κάτω από το οποίο με στρίμωξε κι άρχισε τη φωνή και τη φοβέρα κι έτρεχε η ανθρωοποξαδέλφη να τη μαζέψει. Ευτυχώς ήταν γρήγορη και τη γλύτωσα φιλαράκια! Με μάζεψε η Τσιριμπίμ και πήγαμε στο μπαλκόνι μόνες μας να μην έχουμε άλλα επεισόδια και σε λίγο την κοπανήσαμε με ελαφρά βηματάκια για το σπίτι μας. Άντε λέω Λούσυ, τη γλύτωσες πάλι. 

Μπά! Σε γελάσανε! Το άλλο απόγευμα, τσουπ! νασου πάλι η Τζίνα στο δικό μας σπίτι αυτή τη φορά! Τη φέρανε λέει να παίξουμε στο γκαζόν. Άκου τώρα, λες κι είμαστε παιδικός σταθμός κάνουν οι άνθρωποι. Με πλησίαζε εκείνη χαρωπή, πηδούσε δεξιά αριστερά για να ξεκινήσει το παιχνίδι, αλλά εγώ είχα ήδη ψυχρανθεί με τα χθεσινά κι έκανα μούτρα! Αυτό μου το χει κληρονομήσει η Ξανθιά, άμα την πειράξεις μετά δε θέλει να σου μιλάει.

Με τα πολλά, μ' έπρηξε να παίξουμε, της λέω "άκου να σου πω παιδάκι μου, άντε φύγε από δω κι άσε με στην ησυχία μου" και σηκώνομαι να την κυνηγήσω από το σπίτι μου.. Μπροστά η Τζίνα, πίσω εγώ, γύρω-γύρω στα γκαζόν, οργώσαμε απ΄το τρέξιμο!!!  Κι όσο τρέχαμε, τόσο μου άρεσε, ξαναβρήκα τη φόρμα μου ρε παιδιά. Βέβαια, δε τη φτάνω γιατί αυτή καλπάζει με τα ψηλά της πόδια (τσ τσ τσ, άχαροι οι ψηλοί βρε παιδί μου...) αλλά εγώ ξέρω τον κήπο μας και της έβγαινα μπροστά! Κι όσο τρέχαμε, τόσο να βγαίνουν τα κινητά και να μας κινηματογραφούν, σταρ του σινεμά γινήκαμε πια! 

Τρία ολόκληρα απογεύματα περίμενα να έρθει η ξαδέλφη να παίξουμε, τρέχαμε σα παλαβές παντού, της επέτρεψα να πίνει αν θέλει από το δικό μου μπολ, της έδειξα το σπίτι πάνω κάτω, της είπα για τις περιπέτειες με τον ασβό και τα ακατανόμαστα που κυκλοφορούν κατά καιρούς στον πίσω κήπο, μου είπε κι αυτή που ήταν σε ίδρυμα και ευτυχώς την είδε η κυρία εξαδέλφη και την πήρε για παιδάκι της και είναι πολύ χαρούμενη! Ασε που ανακαλύψαμε ότι πάμε στον ίδιο γιατρό, ναι τον αντιπαθητικό με το σιδερένιο κρεββάτι, που οι μαμάδες μας τον αγαπάνε για έναν ακατανόητο λόγο. 

Τώρα φύγανε, γύρισαν Αθήνα κι εμείς μείναμε εδώ. Αδικία! Μια ξαδέλφη βρήκα κι εγώ και μου φυγε! Απαιτώ να ξανάρθει αμέσως. Το θέλει κι η Ξανθιά δηλαδή, που ψάχνει να μου βρει παρέα. Κάτι πήρε χθες το αυτί μου για έναν Σάκο, μικρό, που τον βρήκε ένας ανηψιός πεταμένο και τον πήρε και τώρα θα τον φέρουν εδώ να ξεκαλοκαιριάσει κι αυτός.

Ελπίζω να τον γνωρίσω σύντομα και να έχει καλό χαρακτήρα, σα της ξαδέλφης Τζίνας. 

Αλλά και να μην έχει, θα τον στρώσω...Μασάω εγώ;;;;;

Αρχίζει το ματς...

Όλα τα είχαμε σ' αυτό το σπίτι, μας πλάκωσε και το Μουντιάλ! Έβλεπα τόσες μέρες τον μικρό σοβαρό, που δήλωσε ότι θέλει να τον λέω Σοβαρό Τζούνιορ, να φέρνει κάτι φακελλάκια που μέσα είχαν κάτι χαρτάκια με κάτι αγοράκια. Έχει κι ενα βιβλίο που το λέει άλμπουμ και δώστου να κολλάει και να θαυμάζει...αλλά δε καταλάβαινα και πολλά. Κάτι λέγανε με τον Σοβαρό για ομάδες, κάτι με την Ξανθιά για ωραίους και ποιός ποδοσφαιριστής είναι αρχηγός ομορφιάς στο άλμπουμ, η τσιριμπιμ δεν έδινε καμιά σημασία κι είπα να να μη δώσω κι εγώ.  

Τέλος πάντων, πέρασαν πολλές μέρες που κολλάει και ανταλλάσει τα φοβερά του χαρτάκια, στο μεταξύ εγώ κουρεύτηκα κι έγινα ξανά το τοπ μόντελ της φυλης μου κι όλοι με θαυμάζουν, κλείσαν και τα σχολεία και ξεκουράστηκα λίγο από το πολυ πηγαινέλα, κι όλα σε τάξη τα έχω!

Αρχίσαμε κάθε απόγευμα να πηγαίνουμε βόλτα σε νέο μέρος που οι μαμάδες πίνουν καφέ (δηλαδή κρασιά και μπύρες), τα ανθρωποαδέλφια μου παίζουν με τους φίλους τους στο διπλανό πάρκο και ξαφνικά μαζεύονται εκεί και οι παντελώς εξαφανισμένοι μπαμπάδες για να βλέπουν ποδόσφαιρο κάθε απόγευμα. Εμένα με πάει συνηθως η Ξανθιά με τα παιδιά, κι όταν έρθει ο Σοβαρος πάω μαζί του να δούμε μπάλα. Δε κατάλαβα; Θα μείνω εγώ εκτός Μουντιάλ; Εδώ η δικιά μου και στήνεται κάθε νύχτα μη της ξεφύγει κανένα ματς... 

Πρέπει όμως να υποστηρίζω κι εγώ ομάδα για να έχει ενδιαφέρον το παιχνίδι. Στην αρχή είπα να είμαι Αγγλία, αλλά ως γνήσια Σκωτσέζα αυτό δε γίνεται, ως γνωστόν η Σκωτία θέλει να φύγει από το Ηνωμένο Βασίλειο. Γιαυτό κι όταν έχασε η Αγγλική ομάδα από την Αργενινή, γαύγισα δυνατά για να το γιορτάσω!!! Αποφάσισα να είμαι Ελλαδάρααααα Ομαδάρααα γιατί η οικογένειά μου είναι ελληνική και εγώ ακολουθώ ό,τι κάνουν κι αυτοί που είναι και η αγέλη μου. 

Ετσι λοιπόν στο ματς με την Ακτή Ελεφαντοστού, ενώ στην αρχή φοβήθηκα ότι θα παίξουμε με ελέφαντες, μετά βγήκαν οι παίκτες και ηρέμησα. Όλοι άνθρωποι ήταν, λίγο μαύροι όμως. Η Ξανθιά μόλις τους είδε είπε του Σοβαρού οτι τη βάψαμε γιατί αυτοί είναι γρήγοροι και πολύ μαθημένοι στη ζέστη που κάνει τώρα στη Βραζιλία κι ωχ αμάν αμάν...πολύ αγωνία με έζωσε κι εμένα.

Πήραμε όλοι θέσεις να δούμε τον αγώνα, η οικογένεια στους καναπέδες, εγω μπροστά-μπροστά στην οθόνη, ξαπλωμένη στο δροσερό πλακάκι. Να γίνεται χαμός πίσω μου, φωνές, η δικιά μου να βρίζει τα δοκάρια, ο μικρός να πετιέται σε κάθε προσπάθεια για γκολ, οι γείτονες να ουρλιάζουν κι αυτοί, της τρελής...Μόλις δε, μπήκε το δεύτερο γκολ μόνο εγώ κι ο Σοβαρός μείναμε στη θέση μας, το τσίρκο Μεντράνο πίσω μου, Ξανθιά και Σοβαρός Τζούνιορ, ουρλιάζανε σα καννίβαλοι!!! Τότε κατάλαβα ότι είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα κι άρχισα κι εγώ να φωνάζω για να γιορτάσουμε όλοι παρέα. 

Κάθε βράδυ βλέπω αγώνες, έναν στις 7 κι έναν στις 11. Άμα έχετε καμιά απορία να μου το πείτε να σας τη λύσω, εξπέρ έγινα φέτος με το Μουντιάλ. Πιο πολλά κι απ την Ξανθιά καταλαβαίνω (εύκολο).

Λοιπόν, απόψε παίζουμε με την Κόστα Ρίκα στις 11 και πρέπει να πάω να ετοιμαστώ, έχω μεγάλη αγωνία φιλαράκια. Θα δούμε το ματς στο γνωστό καφέ, όλοι μαζί και με παρέα, η τσιριμπιμ ήδη κοιμάται για ν' αντέξει...

Σας θέλω ψύχραιμους και χαλαρούς σαν εμένα που θα πάω στο καφέ και στη χώρα του Πελέ να τα βλέπω όλα μπλεεεεεεεε

Πού είναι ο ασβός, οέο;;;;

Αυτό το Σαββατοκύριακο το πέρασα στο εξοχικό μας, αυτό με το γκαζόν γύρω γύρω, το θυμάστε φαντάζομαι! Είχαμε και παρέα τώρα, τους φίλους του Σοβαρού και της Ξανθιάς με τα κοριτσάκια τους, ήρθε κι η γιαγιά που πολύ αγαπάω και ο γελαστός κύριος που μένει στο δίπλα σπίτι και με συμπαθεί πολύ!  

Συνήθως όταν φτάνουμε με αφήνουν να ελέγξω τον χώρο γιατί τώρα ήρθε ο φύλακας του σπιτιού και πρέπει να αναλάβει καθήκοντα...Όλα καλά τα βρήκα, τα δέντρα μας στη θέση τους, το πηγάδι όπου το άφησα, το γκαζόν πράσινο και ψηλό (κουρέψτε το καλέ) αλλά...τρύπες. Πολλές τρύπες ρε παιδιά, στο χώμα, στα παρτέρια, παντού! Μύρισα λίγο, βρωμούσε κάτι παράξενο είναι η αλήθεια, κάτι έλεγε ο γελαστός συγγενής για έναν ασβό που του έχει ρημάξει το γκαζόν του...δεν κατάλαβα και καλά να πω την αλήθεια. Στεκόντουσαν πάνω από τις τρύπες και τις κοιτούσαν με περιέργεια όλοι, μόνο ένας τις βούλωνε βρίζοντας...

Τρέξαμε, παίξαμε, λυσσάξαμε και το απόγευμα πήγα να επιθεωρήσω τον ξυλόφουρνο όπου θα ψήναμε την Κυριακή το κοτόπουλο.  Ο σοβαρός συζητούσε με τη γιαγιά τις λεπτομέρειες του ψησίματος, πώς βάζουμε τα ξύλα, πόση ώρα θέλει το φαϊ, αλλά...κάτι μύριζε ρε παιδιά εκεί κοντά. Κάτι μύριζε στο ντουλάπι που βάζουμε τις καρέκλες και τα εργαλεία κήπου...μου σπασε τη μύτη. Νέα μυρωδιά ήταν αυτή. Μια στιγμή νόμισα ότι κουνήθηκε κιόλας και άρχισα τη φοβέρα. Τόσο πολύ γάυγισα που κόντεψαν να μου κλείσουν οι πολύτιμες φωνητικές μου χορδές. Παίρνει γραμμή το σόι, ανοίγουν τις πόρτες και ψάχνουν τι είναι μέσα. Ο σοβαρός είδε λέει τον ασβό, έρχεται κι ο γελαστός συγγενής που όλο το πρωί βούλωνε τρύπες και βλαστημούσε, εγώ έγινα πάλι το επικεντρο, αλλά ασβός πουθενά. Ο σοβαρός λέει τον είδε ήταν μαύρος, έρχεται κι η ξανθιά και είπε την κοτσάνα της πάλι "μη τρομάξει ο ασβός και μας κατουρήσει, γιατί θα βρωμάμε έναν μήνα'', ήρθαν κι οι φίλοι να δουν το τέρας....αλλά τέρας πουθενά. Βγήκαν έξω οι καρέκλες, οι μπουκάλες με τη σάλτσα, τα φτυάρια, με έβαζαν να μυρίζω με μανία, μα ο ασβός εξαφανίστηκε. Πάλι έχασα την ευκαιρία να αποδείξω την κυνηγετική μου ικανότητα, φτου!

Απογοητευμένη γύρισα, πήγα την κατουροβόλτα μου κουτσά στραβά και τσαντισμένη, πέρασε η μέρα και το βράδυ ανάψαν τα νέα φωτάκια της πέργκολας και στρογγυλοκάθησαν να τρώνε και να πίνουν όλη η παρέα. Η ξανθιά κάθε τόσο άκουγε κάτι γντουπ από τον κήπο, μετά κάτι γκντόνγ-ντονγκ, λέει παιδιά ήρθε ο ασβός με την τσάπα κι ανοίγει τρούπες πάλι... Γαύγισα λίγο για εκφοβισμό, μου είπαν να το βουλώσω (ευγενικά μεν, αυτο εννοούσαν δε) και διαλυθήκαμε ησύχως αργα τη νύχτα. 

Ανεβήκαμε στον όροφο των υπνοδωματίων κι έριξα κάτι ύπνους...ολο ασβούς κυνηγούσα. Κι αυτός ερχόνταν να σκάψει το γκαζόν, εγώ τον έβλεπα και κατέβαινα πηδώντας από το μπαλκόνι σα τον Σούπερμαν και τον έπιανα απ΄το σβέρκο. Τσακ τσουκ, πάρτον κάτω. Αααααχ, το φχαριστήθηκα!!!

Το πρωί επιθεώρησαν όλον τον κήπο, σπιθαμή προς σπιθαμή, προς ανεύρεσιν οπής...

Τίποτα...Ησύχία, Τάξη και Ασφάλεια

Σιγά ρε παιδιά μην ξαναέρθει ασβός! Εκεί που τη νύχτα φυλάω εγώ! Αν είναι ποτέ δυνατόν δηλαδή!!!

Τι έγινε ρε παιδιά;;;

Καιρό είχα να σας πω τα νέα μου φιλαράκια, ξεκουραζόμουν βλέπετε! Μ' έχουν τρελάνει στη βόλτα τώρα τελευταία που ανακάλυψε ο Σοβαρός νέο παρκάκι στη γειτονιά . Αυτό μάλιστα! Γύρω γύρω γκαζόν, σκαλιά να ανεβαίνω, σκυλούρες να τρέχω, αλλά μάλλον τρέχω πολύ και τα 'φτυσα! Είναι επειδή οι νέοι φίλοι είναι τουλάχιστον δύο φορές στο μπόι μου, με ψηλά πόδια που καλπάζουν κι εγω τρεχω να τους ξεπεράσω. Πάντως, βολίδα είμαι η άτιμη. Ο κουραμπιές-βολίδα που λέει κι η ξανθιά. Ας μη σχολιάσω.

Άλλο ήθελα όμως να σας εξιστορήσω σήμερα. Τον πόνο μου. Έμπλεξα πάλι με τις ακατανόμαστες που να τις φάει το μαύρο σκοτάδι...Είναι που είναι αυτές πολλές στη γειτονιά, γεννοβολάνε κι όλας και γίνονται περισσότερες. Ήρθε πάλι  η Ανοιξη που εκτός από λουλούδια, φέρνει και τόνους μικρού σιχαμένου γατιού. Μπλιαξ! Η δικές μου έχουν σταμπάρει όοοοολες τις αυλές και γωνίες της περιοχής που υπάρχουν γατιά μωρά κι έχω και σοβαρές υποψίες ότι πάνε και τα χαϊδολογάνε πίσω από την πλάτη μου. Κάτι μυρίζω εγώ στα χέρια τους, μα κάνω τη χαζή γιατί δεν έχω αποδείξεις.

Ξεκινάμε ένα ωραιότατο απόγευμα να πάμε βολταράκι με την ξανθιά, όπως συνήθως, αλλά η βόλτα εξελίσσεται στον μεγάλο περίπατο της Λούσης γιατί θέλει να κάνει χιλιόμετρα και σέρνει κι εμένα μαζί για να μη βαριέται. Στην επιστροφή, σταματάμε σ' έναν φράχτη πολυκατοικίας και κάτι κοιτάζει με χαμόγελο. Λέω μέσα μου κάτι καλό θα ναι και βάζω το λευκό μουσούδι μου ανάμεσα στα δύο κάγκελα για να δω κι εγώ να χαρώ. Ωχ αμάν αμάν!!! Ακούω νιαούρισμα-στριγκλιά και βλέπω να πετιέται από το βααααααθος του παρτεριού γάτα μαινόμενη που μου σημάδευε το μάτι!!! Γρήγορα την αποφεύγω κάνοντας βήματα πίσω αλλά επιτίθεται κι άλλη γάτα, η κουμπάρα της προηγούμενης μάλλον, από τη γωνία της αυλής που ήταν και πέντε μέτρα μακριά. Ωωωωωω μας την πέσανε λέμε. Γιατί ρε παιδιά; τι έκανα πάλι; Πείραξα κανέναν; Δάγκωσα; Γαύγισα; Μόλις που πρόλαβα να δω κάτι μικρά γατιά στην πρασιά και ήρθατε να με φάτε...Η δικιά μου με τράβηξε βέβαια γρήγορα μακριά γιατί κι αυτή αιφνιδιάστηκε αλλά μου είπε ότι έτσι κάνει μια σωστή μαμά, προστατεύει τα μικρά της από τους εχθρούς. Μάιστα...το καταλάβαμε.

Προχτές άντε πάλι βόλτα - μαραθώνιος με τον αρχηγό σοβαρό. Κάτι μύρισα σε μια αυλή, πάω να δω, μου την έπεσαν δύο πάλι γάτες (ξαδέλφες μου φάνηκαν αυτές) για να μου βγάλουν τα μπιρμπιλομάτια μου οι σιχαμένες. Με πήρε ο σοβαρός κι όπου φύγει-φύγει, είναι επικίνδυνα πλάσματα αυτές όταν έχουν μωρά.

Στο σπίτι τα διηγηθήκαμε στην ξανθιά, η οποία κουνούσε το κεφάλι της και μας είπε πάλι πόσο νοιάζεται η μάνα για τα μικρά της και πως όλες οι μάνες του ζωικού βασιλείου είναι ίδιες, κι έχουν το ένστικτο να προστατεύσουν τα παιδιά τους και μας έπρηξες κυρία μου, εντάξει έχουν δίκιο οι γάτες κι εγώ άδικο!

Μετά βέβαια το σκέφτηκα και λέω ''Λούση έχεις κι εσύ μαμά'' άρα αν βρεθείς σε κίνδυνο θα σπεύσει (ε ρε τι έχω μάθει φέτος ) να σε προστατεύσει. Χμ!

Αμ θα σου σκαρώσω εγώ καμιά χοντρή πλάκα μανδάμ, θα βάλω να με κυνηγήσει ένας μεγάλος αρκούδος για να δω...θα ρθεις να με σώσεις; Ε;;;;;;

Το πάρτυ

Ο Απρίλιος είναι ο μήνας των γενεθλίων. Ξεκινάει η τσιριμπιμ στις 5, μετά εγώ στις 20 κι ο αρχηγός στις 23. Είμαστε λέει Κριοί, Ταύροι και κάτι άλλα τεράστια ζώα, αλλά δε το καταλαβαίνω, εγώ δε βλέπω εδώ μέσα κανέναν με κέρατα και οπλές. 

Είπε η ξανθιά να κάνει στη μικρή πάρτυ για τα γενέθλιά της. Στο σπίτι. Με κοριτσάκια. ΟΛΑ τα κοριτσάκια της τάξης της. Εγώ ακόμα δεν ήξερα. Μόνο έβλεπα. Την ξανθιά να κόβει και να φτιάχνει κάτι χρωματιστά χαρτιά σε σχήματα φουντωτά, να τα κρεμάει, να μαζεύει συνταγές για τα μεζεδάκια και γενικά επικρατουσε μια αναταραχή αλλά απολύτως ελεγχόμενη.

Ωχ αμάν κι έρχεται το Σάββατο! Να μυρίζει το σπίτι κάτι μυρωδιές που κόντευα να λιποθυμίσω στα πλακάκια της κουζίνας. Τυροπιτάκια, λουκανικάκια, αναστατωθηκα πάλι! Φούντωσε κι η ελπίδα ότι κάτι θα τσιμπολογήσω κι εγώ το μικρό, λευκό γουεστάκι...

Ωχ αμάν κι αμάν ξανά, διότι κατά το απόγευμα αρχίζει να χτυπάει το κουδούνι και να φτάνουν κοριτσάκια, πολλά όμως κοριτσάκια λέμε,  όμορφα, στολισμένα, χαρούμενα, με μαλλί αφάνα και φωνή...καμπάνα!!!! Κι ήθελαν να την επιδείξουν τη φωνή, ποιά στριγκλίζει πιο δυνατά (η δικιά μας νομίζω) κι άρχισα να μη νοιώθω καλά. Ήρθε και μια καλή κοπέλα, κούκλα καλέ, πιο κούκλα κι από μένα, να τις βάλει σε τάξη να παίζουν όμορφα. Καλή ήταν κι αυτή...μετά αρπαξε το μικρόφωνο κι άρχισε να φωνάζει χειρότερα!!!!

Θέλω να φύγωωωωωωω, να κουφαθώωωωωω, να μη σας ξέρωωωωωωω. Δεν αντέχουν οι σκύλοι καλέ τη φωνή και τη φασαρία λέμε. Πήγα λίγο στην κουζίνα που καθόταν η ξανθιά κι η φίλη της κι έπιναν καφέ, μπα! κι εκεί δυνατά ακουγόταν η μουσική κι η φωνή. Αποφάσισα να λάβω δραστικά μέτρα και πήγα και κρύφτηκα στο μεγάλο μπάνιο, μεταξύ μπανιέρας και ντουλάπας μήπως κι ησυχάσει λίγο ο εγκέφαλός μου...Το πήραν χαμπάρι ότι εξαφανίστηκα και διεκόπη το πάρτυ για να με βρουν!!!! Τόσο απαραίτητη είμαι σ' αυτό το σπίτι!!!!

Τώρα περιμένω να δω τι θα κάνει η ξανθιά στα ΔΙΚΑ μου γενέθλια, ανήμερα το  Πάσχα! Κανονικά πρέπει να φωνάξει τους φίλους μου να το γιορτάσουμε.

Θα μου πουνε και το τραγουδάκι. Γαυγίζοντας. Όλοι μαζί. Να σου πω εγώ μετά αν θα σ' αρέσει!!!