Translate

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Τα χούγια μου

Μπορεί να μην είμαι άνθρωπος, είμαι όμως κι εγώ ένα πλάσμα που έχει τις δικές του συνήθειες και να τις προσέχετε παρακαλώ, αν θέλετε να τα πάμε καλά στο μέλλον ....

Κατ' αρχήν, το πρωί που νομίζουν ότι κοιμάμαι βαθιά, έχω ήδη ξυπνήσει από το μελωδικό ξυπνητήρι της ξανθιάς, την έχω ακούσει που σηκώνεται, φοράει ρόμπα γιατί ακόμα κρυώνει, πάει μπάνιο και μένει εκεί...ως την αιωνιότητα. Εγώ, τον ύπνο του δικαίου που λένε. 
Μόλις όμως πατήσει ο βαρδαλαμπούμπας* του σοβαρού στο πάτωμα, σηκώνω το κεφάλι μου να σιγουρευτώ ότι θα σηκωθεί, ξεμπουκάρω, τεντώνομαι, μπουκώνομαι μία ή δύο κάλτες ανεξαρτήτως χρώματος και τον ακολουθώ όπου πάει. Πού να πάει πρωί-πρωί, στο καφενείο; στο μπάνιο πάει κι εγώ περιμένω απ' έξω ξαπλωμένη στο χαλί (με τις κάλτες στο στόμα πάντα)...
Μόλις ακουστεί η μαγική λέξη ΒΟΛΤΑ, κάνω χαρές, τρέχω προς το άγνωστο και γυρίζω πάλι, φεύγω μακριά απ το λουρί και μετά πάω κοντά να το φορέσω για να βγω επιτέλους. Το πρωί πάμε σχολείο ή στο τετράγωνο αν κριθεί ότι δεν θα κρατηθώ...

Τα κακά μου τα κάνω σε άπλα, σε σταυροδρόμι κατά προτίμηση, σε μέρος ευάερο κι ευήλιο και στη μέση του δρόμου για να τους κοψοχολιάζω ότι θα ρθει αυτοκίνητο...χαχαχα. Πάντως, είμαι και κοντά σε κάδο σκουπιδιών για να τα πετάνε εύκολα, μη τα πάμε και βόλτα στη γειτονιά.

Όταν στην τηλεόραση εμφανιστεί ζώο το οποίο κινείται, του γριλίζω και του γαυγίζω από απόσταση αναπνοής, για να καταλάβει ότι εδώ κάνω κουμάντο εγώ και να ξεμπερδεύουμε με τις παρεξηγήσεις. Έτσι, ορισμένες φορές, αναγκάζεται ο βλέπων ν' αλλάξει κανάλι για να ηρεμήσω και να ξεχαστώ. Τσαντίζονται λίγο, αλλά μήπως άμα φωνάζω εγώ, θα δεις εσύ έργο; 

Το βράδυ, θέλω να κάθομαι αγκαλιά με την ξανθιά μου, αυτή αράζει στον καναπέ πάντα, πάω κι εγώ από κάτω και ....της μιλάω. Την κοιτάζω στα μάτια, υπνωτίζεται και με παίρνει αγκαλιά. Για να κοιμηθώ, πρέπει η μουσούδα μου να είναι χωμένη κάπου στον αγκώνα της, στο μπράτσο, να μη βλέπω όμως φως, μ' ενοχλεί... Μ' αρέσει που λεγε ότι δε θα με παίρνει αγκαλιά στον καναπέ.. Μεγάλη μπουκιά φάε κυρία μου, μεγάλη κουβέντα μη πεις.

Και όταν κοιμάμαι, μην αλλάζεις στάση ρε παιδάκι μου! Κάτσε ήσυχη σ' ένα μέρος, όχι μπρος πίσω, δεξιά αριστερά, δε βολεύομαι και γιαυτό γριλίζω. Εσύ, όταν κοιμάσαι γιατί δε θέλεις να σ' ενοχλούν; Ε; 

Όταν κλείσει η τηλεόραση και τα φώτα, πάμε όλοι για ύπνο κι εγώ πάντα ακολουθώ τον τελευταίο, εκτός αν έχω πάει μεγάλη βόλτα με πολύ παιχνίδι, οπότε αλλάζει η κατάσταση και την πέφτω γρηγορότερα...

Το πιό ωραίο μου χούι όμως, το λένε ''κυνήγα την ανύπαρκτη γάτα'' και συμβαίνει τουλάχιστον 65 φορές ημερησίως...Γαυγίζω να μου ανοίξουν τη μπαλκονόπορτα για να βγω, να τρέξω στη γωνία του μπαλκονιού που συνορεύει με την ταράτσα του Γουάιτ (βλπ άρθρο ''τα φιλαράκια'') και να λυσάξω όσο γίνεται για να φοβηθεί η βρωμόγατα που έρχεται και μας χαλάει τις γλάστρες.
Δε την έχω πετύχει επ' αυτοφόρω ακόμα, να δει αυτή τι θα πάθει. Ρημάδια τα φυτά, χυμένα τα χώματα, άστα!!! Εγώ όμως, πηγαίνω προληπτικώς μέχρι εκεί μήπως κι ακούσει και φοβηθεί...ο φαντομάς.

Όταν θέλω να παίξω, κουβαλάω ένα-ένα τα παιχνίδια μου για να μου τα πετάτε μακριά και να τρέχω να τα πιάσω. Μετά τα πάω στο σπίτι μου, στρίβω μια φορά επιτόπου εντός του και αφήνω να μου το πάρουν για να ξαναπαίξουμε. Ο σοβαρός ψιλοβαριέται, οι υπόλοιποι κάτι κάνουν, αλλά δεν τους έχω φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο...

Αν πας να μου πάρεις κάτι που εγώ θέλω απελπισμένα εκείνη τη στιγμή, θα χωθώ κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού που δε μπορείς να με πιάσεις, δε χωράς! Σε περίπτωση που το αντικείμενο του πόθου είναι φαγώσιμο, ΜΗ ΒΑΛΕΙΣ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ να το τραβήξεις, γιατί το μόνο που θα καταφέρεις, είναι να τραβήξεις το δαγκωμένο σου χέρι. Το φαγητό μου ΠΟΤΕ!!!! Μέχρι τον σοβαρό έχω δαγκώσει, μαύρισε το νύχι για 2-3 μήνες.

Κλεμμένο παιχνίδι από παιδικό δωμάτιο, σημαίνει γρήγορο τρέξιμο σε απρόσιτο σημείο γιατί ξέρω πολύ καλά τι πρέπει και τι δεν πρέπει να παίρνω κοντά μου. Με με βλέπετε έτσι μικρή, είμαι πολύ πονήρω εγώ!!!  Τρέχω λοιπόν και ακολουθεί η ξανθιά γύρω γύρω στο σπίτι και στο τέλος παίρνει τη σκούπα και με κυνηγάει για να βγω στο μπαλκόνι. Κι εκεί το ίδιο γίνεται, την τρελαίνω στο γύρω-γύρω όλοι, ζαλίζεται αλλά τελικά με καταφέρνει. Χρειάζομαι τελειοποίηση.

Όταν έρθει η ώρα της βόλτας μου, ο κόσμος να χαλάσει, πρέπει να πάμε. Χοροπηδάω στην πόρτα, στα πόδια τους, στο χαλί, φωνάζω και το καταλαβαίνουν.  Η αλήθεια είναι ότι η βραδυνή τσάρκα είναι του σοβαρού, πλάκωσε όμως πολύ δουλειά κι αλλάξαμε τώρα, με πάει η ξανθιά. 
Α! Στη βόλτα μου, αν το λουρί μου το πιάσει ο μικρός-σοβαρός, κοιτάζω να έρχεται μαζί κι η δικιά μου για σιγουριά. Επίσης, στις βόλτες πρέπει να είμαστε όλοι μαζί, όχι να φεύγουν οι μισοί μπροστά κι άλλοι μαζί μου ν' ακολουθούν! Οικογένεια είμαστε...

Δε νομίζω να ξέχασα κάτι, τα βασικά τουλάχιστον τα είπα. Είμαι περίεργη; Όχι μωρέ...

Μόνο που η ξανθιά απορεί πώς διάολο της έμοιασε ο σκύλος στις παραξενιές...ούτε παιδί της να ήμουν!!!!







* μεγάλο δάχτυλο ποδιού

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου