Μάνα, Μητέρα, Μαμά

Για τη μαμά μου σας έχω πει. Η γνωστή σε όλους ξανθιά, που είναι κι η μοναδική μαμά που θυμάμαι στη ζωή μου. Εδώ, προκύπτει ένα μικρομέγαλο πρόβλημα : αυτή η μαμά είναι ΜΟΝΟ δική μου και πρέπει αυτό να γίνει άμεσα αντιληπτό από όλους για να τα πάμε καλά....Οπόταν, που λεει κι ο Καπετάνιος, θα μπουν κανόνες

Ο Σοβαρός πρώτα πρώτα, μπορεί να είναι ο αρχηγός της αγέλης του σπιτιού μας, αλλά ως εδώ και μη παρέκει φίλε μου...Δε θα πιάνεις εσύ και θα σαλιαρίζεις με τη ΔΙΚΗ ΜΟΥ μαμά. Κάθε πρωι, την αφήνει να σηκωθεί πρώτη και να φρεσκαριστεί για να τη βρει έτοιμη, καθαρή και αρωματισμένη και ν' αρχίσει τις φιλούρες και τις αηδίες. Αφού ρε φίλε, η ξανθιά για μένα σηκώνεται...πότε θα το καταλάβεις να τελειώνουμε; Αφού εμένα πάει βόλτα αξημέρωτα, με παρακαλάει να κάνω τσίσα για να γυρίσουμε γρήγορα να πάνε τα μικρά σχολείο. Πρώτα εμένα ταίζει και μετά τα μικρά. Κι αφού περάσαμε τι ωραία στη βόλτα, είναι έτοιμος με τις γραβάτες, τις κολώνιες και τα σακάκια και ματς μουτς για να φύγει να πάει δουλειά...Αυτά θα κοπούν αρχηγέ για να μη γίνουμε μπίλιες...

Μετά έχω και τα πιτσιρίκια, τον μικρό σοβαρό και την τσιριμπιμ-τσιριμπομ δηλαδή, που ναι μεν είναι η μαμά τους αλλά πολύ πιάνεστε ρε παιδιά, πολύ πιάνεστε!  Ειδικά αυτή η ζουζούνα, δώστου φιλιά κι αγκαλιές και τώρα τραγουδάνε  "Ένα φιλάκι είναι λίγο, πολύ λίγο, δύο φιλάκια είναι λίγο τι να πωωω" και δωστου φιλιά και ξαναφιλιά "δώσε μου τέσσερα να θες να σ' αγαπωωωωω". Πάω κι εγώ στο γόνατο και γρατζουνάω να συντομεύει η διαδικασία να πάρω κι εγώ λίγη προσοχή μαμάς. Ο μικρός σοβαρός είναι πιο συγκρατημένος, τώρα τελευταία τη λέει "χοντρή γριά πατάτα", οπότε δε κινδυνεύω πολύ να την απασχολεί. Το καλύτερο παιδί του σπιτιού!

Μωρά. Στο σπίτι μας μπαινοβγαίνουν μωρά. Τρισχαριτωμένα για την μαμά μου, πάααρα πολύ εκνευριστικά για μένα. Μόλις τα δει, λύσσα την πιάνει...Τα παίρνει αγκαλιά, τους μιλάει όπως ΜΟΝΟ ΣΕ ΜΕΝΑ ΜΙΛΑΕΙ. Τα χαίδολογάει και γούτσου γούτσου, και τι θέλει το μικρούλι, να του πω ένα τραγουδάκι...ΟΧΙ μανδάμ, να μη του πεις εσύ το τραγουδάκι, άσε να του το πει η μάνα του...Ηρθε ένα απόγευμα το νέο μωρό που φύτρωσε το καλοκαίρι στο εξοχικό, διαβάστε παλιότερα νέα να θυμηθείτε. Η μαμά του το είχε ωραία ωραία στο καροτσάκι του κι αυτό κοιτούσε αδιάφορο. Πήγα κοντά να το γνωρίσω και μ' έδιωξε η ξανθιά για να το πάρει αγκαλιά...Ποιό;;;; το μωρό της άλλης μαμάς!!!! Άρχισα κι εγώ τη φωνή και τη φοβέρα, άστο κάτω βρε της έλεγα, άστο να καθήσει στο καρότσι του και πάρε εμένα...Τίποτα, αδιαφορία. Μου έβαλε και τις φωνές, με έκλεισε στο υπνοδωμάτιο και λύσσαξα, φρίαξα, άφρισα, με πήρε η ξένη μαμά και μου μιλούσε, αλλά εμένα ο νους μου ήταν στην ξανθιά με το μωρόοοοοοοο. Το ξένο μωρόοοοοοο. Τελικά, τους έκανα τα νεύρα κρόσια και τους έδιωξα!!!! 

Συνοψίζω και λέω ότι όποιος από σας θέλει να έρθει στο σπίτι μας, θα κάθεται ένα μέτρο μακριά από τη μαμά μου, δε θα την αγκαλιάζει, δε θα τη φιλάει. Θα μιλάτε κανονικά χωρίς σαλιαρίσματα και χαριεντισματα, μεγάλοι άνθρωποι είστε.

Μωρά θα έρχονται με ραντεβού, θα κάθονται ήσυχα στην αγκαλιά της δικής τους μαμάς και δε θα δέχονται ν' ακούνε ούτε τραγουδάκια ούτε παραμύθια. Μάνα έχουν, να τους πει αυτή. 

Σκυλιά ξένα δεν θα ακουμπάει, δε θα τους μιλάει όπως μιλάει σε μένα, ούτε θα τα αγγίζει με χαρά. Σεμνά και απόμακρα λέμε...

Τα παιδιά τα δικά μας, επιτρέπεται λίγο να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται, αλλά με μέτρο (δικό μου)...

Ο σοβαρός, μόνο και μόνο επειδή είναι αρχηγός της αγέλης, έχει το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει. Γκρρρρρρρρρ, άτιμη ιεραρχία...

Μόνο εγώ, η μικρή λευκή Λούση, έχω δικαίωμα να την φιλάω όποτε θέλω, όποτε μου ζητάει "φιλάκι τη μαμά" και να κάθομαι μαζί της στον καναπέ ή στην κουζίνα, ν' ακουμπάω στο πόδι της όταν πλένει τα πιάτα κι όταν στέκεται στον δρόμο, να της γλύφω τα δάχτυλα το πρωί που ξυπνάμε, να της τη λέω όταν ασχολείται με άλλους, να της μιλάω και να την κοιτάω στα μάτια, να ζητάω παρηγοριά όταν φοβάμαι, να με παίρνει στην αγκαλιά της όταν θέλω να κοιμηθώ και να της γκρινιάζω όταν κάθεται στον καναπέ και γράφει για μένα κι εγώ θέλω αγκαλίτσα.

Μαμά είναι αυτή που μεγαλώνει, όχι αυτή που γεννάει. Γι αυτό μάγκες, αυτή είναι η δική μου μαμά. Επειδή αγαπιόμαστε πολύ και σαν παιδί που είμαι, τη θέλω μόνο για μένα!

Θα σκίσω τη γάτα...

Καλή αυτή η υιοθετημένη οικογένεια, αλλά δε μ΄αφήνει να εκφραστώ ελεύθερα. Τους έχει πιάσει μια μανία να μην ασχολούμαι με τις γάτες. Δε μου εξηγούν γιατί, απλά δε θέλουν να τις πειράζω. Ναι, αλλά εγώ θέλω γιατί είμαι σκύλος, δεν είμαι η κυρία της Φιλοζωικής!

Παρασκευή φορτώνουμε το αυτοκίνητο, επιβλέπω να μπουν όλα στη σωστή τους θέση και πηδάω μέσα τελευταία για να δώσω το σύνθημα της αναχώρησης. Όλα καλά και γνωστά, φτάνουμε στο εξοχικό μας, δεν είχε τώρα πολύ κόσμο, γιαγιά, θείες, ξαδέλφες, ένα μωρό και κάτι συγγενείς από Γαλλία (δε τους είχα ξαναμυρίσει αυτούς). Κάνω τις βόλτες μου και σε λίγο ακούω τη μικρή τσιριμπιμ τσιριμπόμ να φωνάζει όλο χαρά. Αυτομάτως, με πιάνει η ξανθιά και με βάζει μέσα στο σπίτι...Απορία μεγάλη μου ήρθε, αλλά το κατάπια κι αυτό.

Γενικώς, κάτι γινόταν με τη μικρή, πολύ ξαναμμένη πηγαινοερχόταν, κάτι γάλατα έβαζε σε μπολάκια, κάτι περίεργο μύριζαν τα χέρια της κι όλο έξω έτρεχε μαζί με τον μικρό σοβαρό.

Έσκασα απ' την περιέργεια, με βγαζαν δεμένη βόλτα μέσα στην αυλή, δε μ' άφηναν να τρέξω αλλού, περίεργα πράγματα συμβαίνουν....

Σκηνή Νο 1

Σάββατο μεσημέρι, είμαι στο μπαλκόνι και αράζω κάτω απ' το τραπέζι. Ξαφνικά ακούω ένα σιγανό νιαου....νιαου....νιαου που όλο και δυνάμωνε. Σηκώνω τα πανέμορφα αυτιά μου και σιγουρεύομαι ότι ακούω τον σωστό ήχο...Μέχρι να δω πού είναι το τέρας...με παίρνει ο Σοβαρός και με πάει να δω τη μικρή, που κρατούσε αγκαλιά γατάκι!!!!! ΝΤΑΝ! ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ ΑΔΕΛΦΙΑ!!!!! Ε, όχι και μέσα στο ίδιο μου το σπίτι ρε παιδιά! Έγινε χαμός λέμε....η μικρή το πήρε κι έφυγε, ο σοβαρός με κρατούσε και με μάλωνε (γιατί ρε φίλε;) κι η ξανθιά του έλεγε ''50 χρονών άνθρωπος και δε κατάλαβες ακόμα ότι η Λούση δε χωνεύει τις γάτες...τς τς τς"

Σκηνή Νο 2

Σάββατο απόγευμα, η ξανθιά αποφασίζει να με βγάλει στον κήπο ελεύθερη. Μετά έμαθα, ότι είχε πάρει τα γατάκια και τα είχε βάλει στο διπλανό κήπο με εμπόδια για να μη ξανάρθουν...Μου πετάει κι ένα κουκουνάρι, παίξαμε με τη μικρή στο γκαζόν κυνηγητό και κρυφτό και...άντε πάλι η ίδια φωνή...νιαου...! Ο σίφουνας δε με προλάβαινε...τσακιδόν έτρεξα προς την πηγή του ήχου και το είδα. Μικρό μαυρόασπρο με ουρά κεραία, τρίχα σηκωμένη, ράχη καμπούρα, να με απειλεί! Τι λες βρε ζωντόβολο; Σε ποιά σηκώνεις τρίχα; Ξέρεις ποιά είμαι εγώ; Ειμ' εγώ σκυλίτσα φίνα....ντερμπεντέρισσαααααααα ...και μέχρι να τα σκεφτώ, τσουπ! με πιάνει η μικρή απ το κολάρο και αρχίζει να ουρλιάζει σα να τη δάγκωσε ιπποπόταμος!!!!! Εγώ να γαυγίζω, η τσιριμπιμ να ξεφωνίζει στη μάνα της, εγώ να ξαναλυσσάω απ το κακό μου...ΠΟΛΕΜΟΣ. Ήρθε τρεχάτη η ξανθιά απο το σπίτι, ημίγυμνη, με μάτι να γυαλίζει γιατί περίμενε να δει τουλάχιστον έναν κουβά αίμα στην αυλή, με βουτάει απ το δεξί, το γατί απ το αριστερό και μας κρατούσε σε απόσταση να δει τι σκ.... θα κάνει τώρα. Φώναζε τη γειτόνισσα να ρθει να παραλάβει το νιάου, αυτή χαμπάρι...το πετάει πάνω απ το πορτάκι στον διπλανό κήπο, εγώ λύσσα μαύρη και φωνή καμπάνα κι έτσι, η διένεξη έληξε αναίμακτα πάλι.  Ήρθε αυτή και μου κατέστρεψε το σατανικό σχέδιο εξόντωσης γατακίων.  

Η τσιριμπίμ γκρίνιαζε ότι ήθελε να το πάρει σπίτι και δε θέλει εμένα, η μάνα της της έλεγε δε μπορούμε να φέρουμε γατάκι με τη Λούση, όλο το Σαββατοκύριακο έγιναν τα σιχαμένα το θέμα της ημέρας...μπλιαξ.

Ευτυχώς γυρίσαμε σπίτι μας...εδώ τουλάχιστον οι γάτες είναι εκτός ορίων διαμερίσματος. Άσε που τώρα τις σνομπάρω...στη βόλτα κάνω πως δε τις βλέπω, για να σκάσουν απ το κακό τους.

Αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά....κάποια μέρα, δε μπορεί! 

Θα τη σκίσω κι εγώ τη γάτα!!!! 

Διακοπεεεεεες

Ναι, ναι, ναι, πήγα - ήρθα - γύρισα και θα σας τα πω όλα φιλαράκια.  

Φορτώσαμε ένα ωραίο πρωί όοοοολο το σπίτι μέσα και επάνω στο αυτοκίνητο (πορτ μπαγκαζ και μπαγκαζιέρα), πηδήξαμε μέσα κι οι πέντε και φύγαμε για άγνωστη για μένα, κατεύθυνση. Στο αυτοκίνητο όλα καλά και γνωστά, οι μπροστινοί δε μιλάνε, οι πισινοί βλέπουν ταινία και τσακώνονται για ασήμαντες αφορμές, οι μπροστινοί τότε φωνάζουν κι απειλούν και οι πισινοί ηρεμούν και μουρμουράνε. Εγώ, κυρία! στη μέση με τη γλώσσα έξω, το μαλλί μοιραίο κι όταν βαρεθώ να με θαυμάζουν, ρίχνω κι έναν ύπνο.

Πρώτη Στάση : Γύθειο 

Πήγαμε σ' ενα ωραίο σπίτι, με μπαλκόνι και γύρω γύρω έναν κήπο ναααααα! Στη δεξιά κάτω γωνία του κήπου ζει η Φρίντα, δεμένη όλη μέρα η καημένη, όμορφη και παιχνιδιάρα, κάναμε και παρέα. Μόνο που η ξανθιά πήρε φόρα κι έγινε πολύ φίλη μαζί της, όλο χάδια και νάζια, πάρε Φρίντα μπισκοτάκια της Λούσης, πάρε νερό φρέσκο, μέχρι που τόλμησε να τη βγάλει βόλτα μαζί μου!!! Της την έπεσα τότε, με μάλωσε η ξανθιά η οποία την έχει δει Καλή Νεράιδα Σκύλων και τι να κάνω; ησύχασα και δέχτηκα κι αυτήν για παρέα. Στο μεταξύ, η δικιά μου να προσπαθεί να μείνει όρθια από το τράβηγμα της Φρίντας, η οποία ήθελε να κάνει σπριντ. Κουτσά-στραβά, την κάναμε τη γύρα μας, πήγαμε μέχρι την κάτω γωνία και γυρίσαμε, εμείς οι τετράποδες μια χαρά, η ξανθιά με τη γλώσσα έξω!!!

Στο Γύθειο λοιπόν, στο Μαυροβούνι για την ακρίβεια, μέναμε δίπλα σχεδόν στη θάλασσα. Με πήραν μια μέρα κι εμένα στην παραλία να κάνουμε λέει μπάνιο και να περάσουμε ωραία. Ζέστη. Πολύ ζέστη ρε παιδιά. Αγκαλιά με πήγαν μέχρι την ξαπλώστρα, άνοιξα έναν λάκκο τεράστιο και μπήκα μέσα για δροσιά. Μόνο που οι παράπλευρες απώλειες ήταν οι πετσέτες της παρέας που γέμισαν άμμο. Ήπια πολύ νερό, κάθησα στον λάκκο μου και δε κούνησα ούτε βήμα. Στο σπίτι, έπεσα ξερή για ύπνο 4-5 ώρες και αποφάσισαν να μη με ξαναπάρουν και κουραστώ. Έτσι, πήγαινα για μπάνιο το πρωί και αργά το απόγευμα, μόνη μου για να μην ενοχλώ και μ' ενοχλούν. Εντάξει, όχι ότι μ' αρέσει να μπαίνω στη θάλασσα, ίσα να βρέξω πόδια και κοιλιά, να παίξω με τα κύματα κι άντε πίσω πάλι...

Πάμε μια μέρα με τον σοβαρό στην παραλία και βλέπω κάτι μαύρα μικρά πράγματα να κουνιούνται στην άμμο και από πάνω κάτι κοπέλες να τα παρακολουθούν και να μιλάνε άλλη γλώσσα. Πλησιάσαμε κι εμείς κι ακούω τον δικό μου να τους μιλάει στη γλώσσα τους, να κοιτάνε τα μικρά μαύρα ζωάκια και να τα σπρώχνουν με την άμμο. Για σιγά ρε παιδιά! Αυτά εγώ δε τα ξέρω, τι πλάσματα είναι και τι κάνουν εδώ; Εδώ είμαι εγώ, αυτά να φύγουν! Κι αρχίζω τη φωνή και τη φοβέρα, μπας και το καταλάβουν και πάνε αλλού. Βρέθηκα δεμένη μακριά τους, με τον σοβαρό να με μαλώνει και να ξαναγυρνάει στα μικρά μαύρα ζωάκια. Καρέτα καρέτα τα λένε, είναι νεογέννητα και προσπαθούν να πάνε στη θάλασσα για να ταξιδέψουν, μα πολύ δυσκολεύονται. Κι εγώ πού να το ξέρω; παιδί είμαι, τώρα μαθαίνω. Άντε και καλό ταξίδι καρετάκια...!

Γενικά η διαμονή μου στο Μαυροβούνι ήταν ωραία, γνώρισα τη Φρίντα, ένα μικρό σπουργίτι που έπεσε απ τη φωλιά του (απ το στόμα μου το πήρε...γκρρρρρ), έναν βάτραχο, μια νυφίτσα, πολύ κόσμο, τις χελωνίτσες μωρά, τη μια που πέθανε και την ξεραίναμε στον ήλιο (Θεέ μου, έλεος), γέμισα χώμα και άμμο, αλάτι από τη θάλασσα και χάρηκα βόλτα στο χωματόδρομο, στην παραλία και στο ποταμάκι. Εμπλούτισα τις γνώσεις μου (γιατί η γνώση είναι δύναμη, τςςςςςς), συνάντησα γνωστούς αρκετούς από το σχολείο των μικρών και συνέχισα στον επόμενο προορισμό...

Στάση Δεύτερη : Κύθηρα

Φέτος έμαθα το εξής χρήσιμο. Δε πας παντού με το αυτοκίνητο. Το αυτοκίνητο δε κολυμπάει. Τα Κύθηρα είναι ένα μέρος με γύρω-γύρω θάλασσα. 

Άρα; Πας με ένα μεγάλο άσπρο θηρίο που κολυμπάει ωραία και δε βυθίζεται, στου οποίου το στόμα μπαίνει το αυτοκίνητο κι εσύ με την ξανθιά και τα μικρά, πάτε περπατώντας. Επειδή είχε πολύ ενδιαφέρουσες μυρωδιές και καθυστερώ η ξανθιά με παίρνει παραμασχαλα. Μερικοί τα σκυλιά τους τα έβαλαν σε κάτι μεγάλα κλουβιά, αλλά εγώ πάω παντού με την οικογένεια. Έκανα κι ησυχία μη μου κάνουν παρατήρηση και αποβληθώ. Βολευτήκαμε όλοι ψηλά ψηλά, σ' ενα μέρος με πολυθρόνες που αυτοί κάθονται από πάνω κι εγώ από κάτω.Κοιμήθηκα κι όταν ξύπνησα...φτάσαμε στα Κύθηρα.

Σε αυτό το μέρος, πάλι μέναμε δίπλα στη θάλασσα, έβγαινα πρωί κι απόγευμα το βολταράκι μου για τις απαραίτητες ανάγκες και τις υπόλοιπες ώρες ή έμενα ξαπλα πίσω από τον καναπέ του σαλονιού ή πήγαινα επίσκεψη στη φίλη μου που με λέει Λούση Μπώλ!!! Καλή κοπέλα, χαίρεται όταν με βλέπει και δεν την ενοχλεί η φωνή μου...Πήγα και για ψάρεμα. Δε κατάλαβα τι είναι αυτό τώρα. Παίρνουν τα καλάμια και στέκονται να περιμένουν. Τι; Κάτι. Μετά το ξανατραβάνε, βρίζουν γιατί κάτι καλόγριες τους έφαγαν το δόλωμα και φεύγουν. Εγώ καλόγρια δεν είδα ούτε μία. Θα ζουν φαίνεται σε μοναστήρι μέσα στη θάλασσα και λόγω νηστείας τρώνε δολώματα. Μάλλον....

Το τρομερό ήταν ότι συναντήσαμε την δασκάλα μου που είναι απο κεί!!!! Καλέ τι χαρά ήταν αυτή!!! Μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, πάρκαρε δίπλα μας, τη βλέπει ο σοβαρός και παθαίνει πλάκα...όλα τα Πατήσια είναι ΚΑΙ εδώ;;;; Η όμορφη ξανθιά δασκάλα μου Θεοδώρα, μένει εκεί τα καλοκαίρια, θα σας πω μετά πού....

Επισήμως ανακοινώνω φιλαράκια μου ότι έγινα το πρώτο westie που πήγε στον Φάρο Μουδαρίου κι έκανε επίσκεψη επισήμως!!!! Μεγάλη περιπέτεια έζησα. 

Ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο που κουνιόταν περίεργα στο δρόμο γιατί δεν είχε πίσσα αλλά χώμα με λακούβες και μετά σταματήσαμε και κατεβήκαμε. Εκεί εγώ δεν είδα τίποτα, μόνο κάτι πουλιά, τις αλκυόνες, και τα θυμάρια. Πηγαίναμε, πηγαίναμε, ξαναπηγαίναμε, κατσάβραχο και πέτρα, δώστου και πηγαίναμε, πού πάμε ρε παιδιά;;; Πείτε μου κι εμένα. Δέκα άτομα και κανείς να μη λέει κάτι. Φτάσαμε κάποτε σ' ένα ωραίο, ψηλό, λεπτό και άσπρο σπίτι με πόρτα, αλλά χωρίς παράθυρα. Περίεργα πράγματα είναι αυτά. Πώς ζούνε εκεί μέσα; Γνώρισα και τον Φαροφύλακα, με πήγε η ξανθιά στο σπίτι του πού ήταν κανονικό σαν τα άλλα που ξέρω, ήπια τρία ποτήρια νερό, γαύγισα για να καταλάβουν ότι εδώ τώρα κάνω εγώ κουμάντο, και περίμενα. Μπαίνανε μέσα στον Φάρο λίγοι λίγοι, και μετά ξαφνικά τους έβλεπα να με χαιρετάνε από το πολύ ψηλό μπαλκόνι. Εμένα δε με πήρανε πάλι...γκρρρρρ. Δε μπορώ λέει ν' ανέβω. Μπα; και μπορεί η ξανθιά που δεν ανεβαίνει ούτε στον Λυκαβηττό γιατί ζαλίζεται λέει; Η αλήθεια είναι βέβαια ότι, η σκάλα του Φάρου είναι στενή πολύ και κατεβαίνεις όπως ακριβώς ανεβαίνεις γιατί αλλιώς θα πέσεις. Εγώ δε μπορώ να το κάνω αυτό, οπότε έμεινα κάτω μάλλον δικαιολογημένα...

Ο γυρισμός ήταν μακρύς, η μαμαλένα έκανε κόλπο για να πάμε γρήγορα και μ' έβαλε να ψάχνω τον μικρό σοβαρό που ήταν μπροστά με το παρεάκι του...αστραπή γυρίσαμε. 

Εννοείται ότι ο ύπνος μου μετά από τέτοια βόλτα κράτησε ώρες ατελείωτες!

Στα Κύθηρα μπάνιο δεν έκανα γιατί δεν ήθελα. Πήγα όμως στην πηγή του Αμιρ Αλί , εκεί μένει κι η σκυλοδασκάλα Θεοδώρα και πήγαμε επίσκεψη με τα μικρά στο σπίτι της....Αμαν πια, παντού γνωστούς έχω! Στο ποταμάκι είδα τα καβουράκια και τις λιβελούλες που τις πιάνει η ξανθιά και τις δείχνει στη μικρή τσιριμπιμ-τσιριμπομ. Πήγα στον Καραβά με το ωραίο σχολείο, στον Ποταμό που ψωνίσανε μέλια και αλάτια την Κυριακή, στον Αβλέμωνα που μάζευε η ξανθιά αλάτι από τα βράχια και στη Χώρα. Κοσμογυρίστηκα δηλαδή πάλι.

Γυρίσαμε πια για καλά, πηγαίνουμε και στο εξοχικό που φύτρωσε και νέο μωρό.

Αυτό θα σας το πω σε άλλη ανταπόκριση. 

Νύσταξα...Καλό αποκαλόκαιρο φιλαράκια μου!

Νέο λουκ

Εγώ κάτι είχα μυριστεί, αλλά δεν ήμουν και σίγουρη.

Πολύ καιρό είχα να ξανακάνω το βασιλικό μου μπάνιο, λίγο προς το μαύρο έφερνα τελευταία. Κάτι έλεγε η ξανθιά για μια καλή κυρία που κάνει στρίπινγκ, κάτι άντε να κλείσουμε ραντεβού για το Λουσί μας στον γιατρό (ωχ αμάν!), κάτι ύποπτα έλεγαν και τα μικρά...αλλά δεν έβγαζα άκρη.

Ένα πρωί, μέσα στην τρελή χαρά, η μαμαλένα κι ο μικρός σοβαρός, με βάζουν στο αυτοκίνητο συνοδηγό παρακαλώ και ξεκινάμε προς άγνωστη κατεύθυνση που στην πορεία έγινε γνωστή. Στο δρόμο η ξανθιά να προσπαθεί να μου φορέσει τη ζώνη ασφαλείας (αν είναι δυνατόν δηλαδή), ο Νίκος να της λέει ''δε πας καλά ρε μαμά που θα βάλει ο σκύλος ζώνη'', αυτή να λέει ''μα εγώ το είδα στο περιοδικό για τα ζωάκια'' και άλλα κουλά που συνήθως συμβαίνουν σε αυτή την οικογένεια.

Με το που παρκάραμε στη συγκεκριμένη γωνία...στήριξα τα πόδια στο πεζοδρόμιο και δεν έκανα βήμα. Σε αυτή την περίπτωση, η ξανθιά γελάει, με τραβάει, δε πάω, με παίρνει αγκαλιά (γκρρρρ) και με πάει σηκωτή στον κύριο που με κουράρει (αλα μας) και δε τον θέλω καθόλου.

Ναι, αλλά σήμερα ο καλός κύριος με χαιρέτισε, μου γέλασε και δε με πήρε να με πάει μέσα. Με άφησαν εκεί να περιμένω μια άλλη κυρία που κάτι έκανε σ' ενα πομεράνιαν. Περιμέναμε, βγήκε το πομεράνιαν και πήραν αγκαλιά εμένα που δεν ήξερα ποιά είμαι και πού πάω. Η καλή κυρία μ' έβαλε σ' ενα μικρό πάγκο, συνεννοήθηκε με τη μαμά μου και ...έμεινα μόνη μου μαζί της. Σοκ.

Πού πάτε ρε παιδιά; Γιατί εσείς φεύγετε κι εγώ μένω μ' αυτή την άγνωστη; Που κρατάει και ένα μυστήριο αντικείμενο που κόβει; Και τι είναι όλο αυτό το μαλλί στο πάτωμα;;;;; Ω Θεέ μου, λιποθυμώ...

Με καλοχάιδεψε, γρίλισα λίγο, μου έβαλε φωνή κι ηρεμήσαμε. Το μιζανπλί μου πήγε περίφημα, χωρίς να μου βάλει φίμωτρο και λέγοντάς μου διαρκώς πόσο καλή είμαι και δε διαμαρτύρομαι. Εμ, πού να ξέρει η γυναίκα ότι με χτενίζει κι η ξανθιά με την τσατσάρα της ψείρας, οπότε δε παίρνω πια χαμπάρι τίποτα...;

Το μεσημέρι, ήρθε η μαμά με τη μικρή τσιριμπίμ τσιριμπόμ, να με πάρουν σπίτι. Μόλις με είδαν κουρεμένη, με το ροζ φιογκάκι στο μαλλάκι και να μοσχοβολάω σκυλοκολώνια...έμειναν άγαλμα! Τι αγκαλιές, τι θαυμασμός, τι φιλιά μου έδιναν, άλλο πράγμα σας λέω. Είμαι κούκλα είπαν. Το ωραιότερο westie του πλανήτη! Μόνο τα κλάματα δε βάλανε από τη χαρά τους κι οι δυό.

Στο σπίτι, με έβγαζαν φωτογραφίες, με αγκάλιαζαν, περίμεναν τον σοβαρό να με δει να ξεραθεί κι αυτός, παλάβωσε η οικογένεια όλη και οι γείτονες μαζί! Εγώ όμως, εκείνη τη μέρα ένιωθα λίγο περίεργα και δεν ήξερα τι έχω. Ξεράθηκα στον ύπνο όλο το μεσημέρι και το απόγευμα για να στανιάρω. Στην απογευματινή μου βόλτα ήμουν πολύ σοβαρή γιατί πρώτη φορά έβγαινα κουρεμένη στη γειτονιά. Με θαύμασαν όλοι και πήρα τα πάνω μου. Σε μια ώρα ήμουν πάλι η παλιά Λούση.

Θέλω εδώ, να ευχαριστήσω τους θαυμαστές μου, τους γονείς και τ' αδέλφια μου, την κομμώτρια και όλους όσους με βοήθησαν να είμαι εδώ σήμερα και να παραλαμβάνω το Όσκαρ ωραιότερου westie...

Το Όσκαρ ψωνάρας, θα το παραλάβω το 2014!!!!!

Καλό καλοκαίρι φιλαράκια μου!

Ούτε η Κλεοπάτρα...

Άλλαξα χρώμα.  Βρώμισα.  Αγνώριστη θα γίνω.  Και, δε το είδα μόνο εγώ...το είδε κι η άλλη. Της το πε κι ο σοβαρός. Οπότε, Λούση, την έχεις άσχημα. Θα σε πλύνουν.

Εγώ αυτό το πλύσιμο, καθόλου δε το θέλω, ούτε να το βλέπω, ούτε και να το κάνω. Δε θέλω ρε φίλε νερά κι απόνερα και σαπούνια πάνω μου. Κρυώνω και στάζω...Αργεί και το στέγνωμα...χάλια, χάλια.

Το κατάλαβα εγώ όταν μπήκα στο μπάνιο κι έκλεισε η ξανθιά την πόρτα. Κοίταξα λίγο περίεργα κι έκανα να φύγω αλλά άκουσα κάτι νερά που τρέχανε και κατάλαβα. Μπάνιο εν όψη. Φτου και ξαναφτού.

Με πήρε αγκαλιά και μ' έβαλε στη μεγάλη μπανιέρα. Ω! του θαύματος, η μπανιέρα ήταν γεμάτη με ζεστό, υπέροχο νερό που μου σκέπαζε και τα πόδια. Σήκωσα την ωραία μου ουρά να κάνει κατάρτι.

Ήπια λίγο νεράκι, χάλια ήταν. Η δικιά μου με χάιδευε με κάτι σαπούνια για ωραίο δέρμα σκύλων, δώστου και ξαναδώστου για να γίνω πάλι λευκή, όπως παλιά. Μ' άφησε εκεί σαπουνισμένη γιατί έτσι έλεγαν οι οδηγίες του σαπουνιού της, πέσαμε στο γνωστό manual junkey.  Το 'πε η συσκευασία, έτσι θα γίνει!!!

Μούλιασα, χαλάρωσα, ζάρωσα, ήπια νερό με σαπούνι, αηδίασα εντελώς και αποφάσισα να βγω πια από τη μπανιέρα. Ναι, καλά. Πού πας καλέ; Τελείωσε το μπάνιο; Όοοοοοχι! Έχουμε άλλο τόσο, γιατί λούσιμο κάναμε; δε κάναμε!!!! Άντε να λούσουμε και το κεφάλι που ήταν το βρωμερότερο όλων των άλλων σημείων.  Φρίκη, μαυροκέφαλη ήμουν και δε το ξερα. Μ' έλουσε, μου έκανε μασάζ στο κεφάλι, στη μουσούδα, στο σαγόνι, στο μουστάκι και λίγο στ' αυτιά. Μαύρισε το νερό της μπανιέρας λέμε τώρα...

Κάποτε, ήρθε η ευλογημένη ώρα και τελειώσαμε.  Με πήρε αγκαλιά σε τεράστια ΔΙΚΗ ΜΟΥ πετσέτα, με σκούπισε, μ' έτριψε να φύγουν τα πολλά νερά και μ' άφησε κάτω. Στο χαλί. Που ήταν στεγνό. Τώρα είναι βρεγμένο. Σούρθηκα παντού, σε χαλιά, χαλάκια, πετσετάκια, προβατάκια, ότι είχαμε πρόχειρο και καλό για να στεγνώσω. 

Όταν ξανάρθε η γούνα στα κανονικά επίπεδα υγρασίας για την εποχή (ναι, βλέπω τον ΚΑΙΡΟ κάθε βράδυ στο ΣΚΑΙ, με τη Χριστίνα Σούζη), τότε λοιπόν, πήγα να με δω στον μεγάλο καθρέφτη γιατί δεν έχουμε μικρό στο σπίτι της ψωνάρας. Οπτασία! Θεά! Παγωτό καϊμάκι λέμε τώρα! Τι μπάνιο έκανα ρε παιδιά;  Ούτε η Κλεοπάτρα ! Ποιό γάλα γαϊδούρας και χαζά...εδώ μιλάμε για την τέλεια θερμοκρασία με το τέλειο σαπούνι και ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ. ΕΜΕΝΑ !!!!

Αποφάσισα να τσουλιέμαι κάθε μέρα με τη φίλη μου την Έρζα στα χόρτα και στα χώματα της πλατείας για να ξαναμαυρίσω και να ξαναμπανιαριστώ. Και στα πεζοδρόμια θα τσουλιέμαι και στους δρόμους. 

Τέτοιες πολυτέλειες δε τις έχεις κάθε μέρα!!!!  

Ευτυχώς δε ζει η Κλεοπάτρα να με δει....Θα έσκαγε απ' το κακό της!!!!

Το πρώτο μου Πάσχα

Εγώ το Πάσχα δε το ήξερα. Και πού να το ξέρω ρε παιδιά; Μήπως μου είχε ξανατύχει;

Κατάλαβα ότι κάτι γίνεται γιατί τα μικρά του σπιτιού δε πήγαιναν σχολείο. Πρωί έφευγε ο σοβαρός γραβατωμένος κανονικά, αλλά η ξανθιά και τα παιδιά...στον όγδοο ύπνο. Αποφάσισα κι εγώ να κοιμάμαι μέχρι να σηκωθεί για να δούμε τι θα γίνει τελικά...Θα με πάει βόλτα ή θα κατουρήσω το χαλί;

Η αλήθεια είναι ότι το χαλί τη γλύτωσε και μ' έτρεχε με το μαλλί πιασμένο κότσο και τη φόρμα, γύρω γύρω στο τετράγωνο για να ξαλαφρώσω στα γρήγορα για να μην αφήσουμε μόνα τους πολλή ώρα τα μικρά. Αυτά βέβαια, μεγάλη έννοια δεν είχαν, τηλεόραση έβλεπαν στους καναπέδες με το βρακί. Στο γυρισμό, τους έριχνε μια κατσάδα (κάθε μέρα την ίδια, δε βαριέται;) να μη βλέπουν άντυτοι και άπλυτοι τηλεόραση μη τυχόν και παρεξηγηθεί το κινούμενο σχέδιο και φύγει!

Μια αποφράδα μέρα λοιπόν, ήμουν όπως πάντα στην πλατεία κι έτρεχα στο γκαζόν. Σε αυτό το γκαζόν, έκοψαν τον φοίνικα κι άφησαν κάποια κλαδιά κάτω. Ξαφνικά, νοιώθω ένα μεγάλο πόνο πάνω από το δεξί μου χέρι...κάτι κόκκινο βγήκε αλλά δε κατάλαβα. Τσίριξα κι η μικρή μου τρόμαξε, το είπε στη μαμά της, με κοιτάξανε, δεν είδαν τίποτα και μ' αφήσανε. 

Το βράδυ έγινε της τρελής, πήγε να με σηκώσει η ξανθιά, τρελάθηκα στον πόνο κι άρχισα το κλάμα και το παράπονο, ξαναπροσπάθησε και τη δάγκωσα, τρελάθηκαν κι οι δικοί μου, με ψάχνει η μαμά και βλέπει τρύπα και αίμα!!!! Ο σοβαρός με κρατούσε (αυτός έτσι κάνει) κι η ξανθιά νοσοκόμα σκύλων-ανθρώπων και δε θυμάμαι τι άλλο, μου έβαζε οινόπνευμα γιατί δεν ήξερε τι άλλο να κάνει. Άκουσα όμως κάτι για ""πρωί, κτηνίατρο, Πάσχα, τη βάψαμε"". Η μικρή ενημέρωσε ότι με τρύπησε το φοινικόφυλλο το πεταμένο.

Πρωί πρωί ρωτούσαν τα μικρά τι ώρα θα πάμε και αυτά εμένα καθόλου δε μ' αρέσουνε. Μπήκα και στο αυτοκίνητο συνοδηγός και πήγαμε στο γνωστό μέρος που είναι ο κύριος με το σιδερένιο κρεββάτι που δε μ' αρέσει. Παρά τις σθεναρές αντιστάσεις που προέβαλα, κατάφεραν να με πάνε ως εκεί και με περιέλαβε ο αντιπαθητικός (μόνο εγώ τον βλέπω έτσι...) μου ξύρισε την πληγή, έβαλε και κάτι μέσα (αμάν αμάν) έδωσε και τα φάρμακα που πρέπει να πάρω και φύγαμε.

Την επόμενη μέρα, μπήκαμε όοοοολοι στο μακρουλό αμάξι και πήγαμε στο εξοχικό να κάνουμε το Πάσχα που δεν ήξερα αν το θέλω ή όχι. Είχε εκεί κόσμο και κοσμάκη, όλο το τεράστιο σόι του σοβαρού συν τα δύο μωρά που μ' αγαπάνε και με κυνηγάνε! Τέσσερα μικρά χεράκια με τραβάνε και φωνάζουν ''Λούση" όποτε με βλέπουν. Είναι πολύ όμορφα τα ανθρωπινα μικρά, αλλά αντί για χάδι πέφτει συνήθως σφαλιάρα, οπότε ώρα να φεύγω...

Το τι τους έκανα στην εξοχή, δε λέγεται...Πήγα επίσκεψη σε όλα τα γειτονικά σπίτια, λέρωσα όλους τους κήπους χωρίς όμως να με δουν αυτοί που δεν έπρεπε, έφυγα δύο φορές μόνη μου προς το άγνωστο και με κυνηγούσαν, έκανα το πρώτο μου μπάνιο στη θάλασσα και πολύ μου άρεσε, άρπαξα κρύωμα και συνεχώς έβηχα και φταρνιζόμουν, φοβήθηκα τα βεγγαλικά κι έτρεχα για να κρυφτώ, φοβέρισα τον μικρό ανθρωπάκο που μου τραβούσε τη γούνα, δεν υπάκουα σε κανέναν και τόσο που το χάρηκα που θέλω να ξαναπάω!!!!

Η ξανθιά τα είδε όλα. Πήγαμε κι εκδρομή στο χωριό των φίλων τους, είχε ποτάμι, μπήκα μέσα, περπάτησα στην άμμο, έκανα βόλτες στο δάσος, με τρυπούσαν τα βρωμόκλαδα, αλλά πέρασα φίνα! Αυτά είναι τα ωραία...Πάντως, έχασα λίγο τ' αυγά και τα καλάθια, η πολλή ελευθερία σε ζαλίζει. Μόλις γύρισα και μπήκα σε πρόγραμμα αισθάνθηκα πολύ καλύτερα. Ξέρω ποιά είμαι, πού είμαι και πού πάω. Τώρα η δικιά μου έχει αποφασίσει ότι και στην εξοχή θα έχω μόνο ορισμένες ώρες απόλυτης ελευθερίας γιατί έτσι είναι λέει καλύτερα. Ξερόλα, που γινες ψυχολόγος σκύλων...

Το καλύτερο ήταν που εμφανίστηκε άσπρη γάτα, ξένοιαστη και χαλαρή και μόλις την πήρα είδηση, έγινε της Κορέας (της Βόρειας), μέχρι σε δέντρο την ανέβασα κι έκανα σούζες από κάτω μήπως και τη φτάσω!  Τη γλύτωσε το άτιμο το είδος, αλλά δε μπορεί, θα καταφέρω ν' ανέβω κάποτε σε δέντρο.

Έφαγα και αυγό. Κόκκινο. Οι άλλοι τα έπιαναν και χτυπούσαν ο ένας τ' αυγό του άλλου, μάλλον διαγωνισμός θα είναι...Εμένα, μου καθάρισε ένα η ξανθιά και μου το δωσε για ''το καλό'' ... 

Τσουρέκι όμως και σοκολατένιο κόκκορα, δεν έφαγα! Τα καλά τα κρατάνε για τον εαυτό τους οι τσιγκούνηδες φαίνεται.

Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι το Πάσχα είναι κάτι καλό, με βόλτες, σαλτα στους γειτονικούς κήπους με τα ψηλά χορτάρια, κοψίδι με μέτρο, νέες εμπειρίες, πολύ κόσμο που πίνει μπύρες, πεταλούδες, κλωσόπουλα, γάτες για κυνήγι κι εκδρομή στο βουνό. 

Μόνο που δεν είναι συχνό...μια φορά το χρόνο μόνο. 

Τα χούγια μου

Μπορεί να μην είμαι άνθρωπος, είμαι όμως κι εγώ ένα πλάσμα που έχει τις δικές του συνήθειες και να τις προσέχετε παρακαλώ, αν θέλετε να τα πάμε καλά στο μέλλον ....

Κατ' αρχήν, το πρωί που νομίζουν ότι κοιμάμαι βαθιά, έχω ήδη ξυπνήσει από το μελωδικό ξυπνητήρι της ξανθιάς, την έχω ακούσει που σηκώνεται, φοράει ρόμπα γιατί ακόμα κρυώνει, πάει μπάνιο και μένει εκεί...ως την αιωνιότητα. Εγώ, τον ύπνο του δικαίου που λένε. 

Μόλις όμως πατήσει ο βαρδαλαμπούμπας* του σοβαρού στο πάτωμα, σηκώνω το κεφάλι μου να σιγουρευτώ ότι θα σηκωθεί, ξεμπουκάρω, τεντώνομαι, μπουκώνομαι μία ή δύο κάλτες ανεξαρτήτως χρώματος και τον ακολουθώ όπου πάει. Πού να πάει πρωί-πρωί, στο καφενείο; στο μπάνιο πάει κι εγώ περιμένω απ' έξω ξαπλωμένη στο χαλί (με τις κάλτες στο στόμα πάντα)...

Μόλις ακουστεί η μαγική λέξη ΒΟΛΤΑ, κάνω χαρές, τρέχω προς το άγνωστο και γυρίζω πάλι, φεύγω μακριά απ το λουρί και μετά πάω κοντά να το φορέσω για να βγω επιτέλους. Το πρωί πάμε σχολείο ή στο τετράγωνο αν κριθεί ότι δεν θα κρατηθώ...

Τα κακά μου τα κάνω σε άπλα, σε σταυροδρόμι κατά προτίμηση, σε μέρος ευάερο κι ευήλιο και στη μέση του δρόμου για να τους κοψοχολιάζω ότι θα ρθει αυτοκίνητο...χαχαχα. Πάντως, είμαι και κοντά σε κάδο σκουπιδιών για να τα πετάνε εύκολα, μη τα πάμε και βόλτα στη γειτονιά.

Όταν στην τηλεόραση εμφανιστεί ζώο το οποίο κινείται, του γριλίζω και του γαυγίζω από απόσταση αναπνοής, για να καταλάβει ότι εδώ κάνω κουμάντο εγώ και να ξεμπερδεύουμε με τις παρεξηγήσεις. Έτσι, ορισμένες φορές, αναγκάζεται ο βλέπων ν' αλλάξει κανάλι για να ηρεμήσω και να ξεχαστώ. Τσαντίζονται λίγο, αλλά μήπως άμα φωνάζω εγώ, θα δεις εσύ έργο; 

Το βράδυ, θέλω να κάθομαι αγκαλιά με την ξανθιά μου, αυτή αράζει στον καναπέ πάντα, πάω κι εγώ από κάτω και ....της μιλάω. Την κοιτάζω στα μάτια, υπνωτίζεται και με παίρνει αγκαλιά. Για να κοιμηθώ, πρέπει η μουσούδα μου να είναι χωμένη κάπου στον αγκώνα της, στο μπράτσο, να μη βλέπω όμως φως, μ' ενοχλεί... Μ' αρέσει που λεγε ότι δε θα με παίρνει αγκαλιά στον καναπέ.. Μεγάλη μπουκιά φάε κυρία μου, μεγάλη κουβέντα μη πεις.

Και όταν κοιμάμαι, μην αλλάζεις στάση ρε παιδάκι μου! Κάτσε ήσυχη σ' ένα μέρος, όχι μπρος πίσω, δεξιά αριστερά, δε βολεύομαι και γιαυτό γριλίζω. Εσύ, όταν κοιμάσαι γιατί δε θέλεις να σ' ενοχλούν; Ε; 

Όταν κλείσει η τηλεόραση και τα φώτα, πάμε όλοι για ύπνο κι εγώ πάντα ακολουθώ τον τελευταίο, εκτός αν έχω πάει μεγάλη βόλτα με πολύ παιχνίδι, οπότε αλλάζει η κατάσταση και την πέφτω γρηγορότερα...

Το πιό ωραίο μου χούι όμως, το λένε ''κυνήγα την ανύπαρκτη γάτα'' και συμβαίνει τουλάχιστον 65 φορές ημερησίως...Γαυγίζω να μου ανοίξουν τη μπαλκονόπορτα για να βγω, να τρέξω στη γωνία του μπαλκονιού που συνορεύει με την ταράτσα του Γουάιτ (βλπ άρθρο ''τα φιλαράκια'') και να λυσάξω όσο γίνεται για να φοβηθεί η βρωμόγατα που έρχεται και μας χαλάει τις γλάστρες.

Δε την έχω πετύχει επ' αυτοφόρω ακόμα, να δει αυτή τι θα πάθει. Ρημάδια τα φυτά, χυμένα τα χώματα, άστα!!! Εγώ όμως, πηγαίνω προληπτικώς μέχρι εκεί μήπως κι ακούσει και φοβηθεί...ο φαντομάς.

Όταν θέλω να παίξω, κουβαλάω ένα-ένα τα παιχνίδια μου για να μου τα πετάτε μακριά και να τρέχω να τα πιάσω. Μετά τα πάω στο σπίτι μου, στρίβω μια φορά επιτόπου εντός του και αφήνω να μου το πάρουν για να ξαναπαίξουμε. Ο σοβαρός ψιλοβαριέται, οι υπόλοιποι κάτι κάνουν, αλλά δεν τους έχω φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο...

Αν πας να μου πάρεις κάτι που εγώ θέλω απελπισμένα εκείνη τη στιγμή, θα χωθώ κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού που δε μπορείς να με πιάσεις, δε χωράς! Σε περίπτωση που το αντικείμενο του πόθου είναι φαγώσιμο, ΜΗ ΒΑΛΕΙΣ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ να το τραβήξεις, γιατί το μόνο που θα καταφέρεις, είναι να τραβήξεις το δαγκωμένο σου χέρι. Το φαγητό μου ΠΟΤΕ!!!! Μέχρι τον σοβαρό έχω δαγκώσει, μαύρισε το νύχι για 2-3 μήνες.

Κλεμμένο παιχνίδι από παιδικό δωμάτιο, σημαίνει γρήγορο τρέξιμο σε απρόσιτο σημείο γιατί ξέρω πολύ καλά τι πρέπει και τι δεν πρέπει να παίρνω κοντά μου. Με με βλέπετε έτσι μικρή, είμαι πολύ πονήρω εγώ!!!  Τρέχω λοιπόν και ακολουθεί η ξανθιά γύρω γύρω στο σπίτι και στο τέλος παίρνει τη σκούπα και με κυνηγάει για να βγω στο μπαλκόνι. Κι εκεί το ίδιο γίνεται, την τρελαίνω στο γύρω-γύρω όλοι, ζαλίζεται αλλά τελικά με καταφέρνει. Χρειάζομαι τελειοποίηση.

Όταν έρθει η ώρα της βόλτας μου, ο κόσμος να χαλάσει, πρέπει να πάμε. Χοροπηδάω στην πόρτα, στα πόδια τους, στο χαλί, φωνάζω και το καταλαβαίνουν.  Η αλήθεια είναι ότι η βραδυνή τσάρκα είναι του σοβαρού, πλάκωσε όμως πολύ δουλειά κι αλλάξαμε τώρα, με πάει η ξανθιά. 

Α! Στη βόλτα μου, αν το λουρί μου το πιάσει ο μικρός-σοβαρός, κοιτάζω να έρχεται μαζί κι η δικιά μου για σιγουριά. Επίσης, στις βόλτες πρέπει να είμαστε όλοι μαζί, όχι να φεύγουν οι μισοί μπροστά κι άλλοι μαζί μου ν' ακολουθούν! Οικογένεια είμαστε...

Δε νομίζω να ξέχασα κάτι, τα βασικά τουλάχιστον τα είπα. Είμαι περίεργη; Όχι μωρέ...

Μόνο που η ξανθιά απορεί πώς διάολο της έμοιασε ο σκύλος στις παραξενιές...ούτε παιδί της να ήμουν!!!!

* μεγάλο δάχτυλο ποδιού

Τα φιλαράκια τα καλά...

Τι γίνεται ρε παιδιά σ' αυτή τη γειτονιά; Είμαστε πιο πολλοί οι τετράποδοι από τους ανθρώπους! Κι όλο και προστίθενται νέα μέλη στην παρέα. Λοιπόν, λέω σήμερα να σας πω για τους φίλους μου, τους παλιούς και τους νέους για να γνωρίζετε κι εσείς τις (καλές) συναναστροφές μου...

Ξεκινώ με τους συγκάτοικους, από κάτω μένει ο Μπάρνυ που πρόσφατα έγινε μπαμπάς 5 κουταβιών Jack Russel, αλλά που με γαυγίζει από το μπαλκόνι του κάθε φορά που με βλέπει. Μάλλον είναι ερωτευμένος μαζί μου και δε ξέρει τι να κάνει.

  Από πάνω ακριβώς, μένει ο κούκλος Αλέκος, μικρόσωμος γκριφόν και κάτι άλλο που δε ξέρω, σοβαρός και μυαλωμένος, με λατρεύει και με φιλάει όποτε συναντιόμαστε στο πεζοδρόμιό μας. Μ' αυτόν ξεθάρρεψα όταν ήμουν μικρή γιατί με πρόσεχε και δε με δάγκωνε, μόνο παίζαμε και φιλιόμαστε!!!!

  Δίπλα του, νεοφερμένη ημίαιμη γκριφονίτσα, κούκλα με υπέροχο βλέμμα και λίιιγο φοβισμένη γιατί ήταν σε άσυλο, η Τέσσα (νομίζω) την οποία οι δικοί της την τάισαν λίγη τουλουμπίτσα και πήγε στο νοσοκομείο για μερικές μέρες. Η ξανθιά όταν το άκουσε, γούρλωσε τα μάτια και τα γυαλιά μαζί και έκραξε "ΤΟΥΛΟΥΜΠΑ ΣΤΟ ΣΚΥΛΟ"??????????? Ω ΜΑΙ ΓΚΟΝΤ!!!!!!

Έχω μέρες να τη δω, είναι στο σπίτι κι αναρρώνει μάλλον.

  Στον πέμπτο μένει ο φοβεροτρομερος καννίς Φρίξος που όταν συναντιέται με την ξανθιά και τον κοιτάξει, αφρίζει από το κακό του και κάνει τρομερές σκηνές...Εμένα με συμπαθεί, με σνομπάρει και λίγο, αλλά καλά τα πάμε. Υποψιάζομαι ότι κι αυτός με θέλει για την ομορφιά μου!

Στα κοντινά μου σπίτια, μένει ο Γουάιτ που όλο τον βλέπω στην αυλή του και ποτέ έξω και μου φαίνεται στενοχωρημένος. Χαρές μου κάνει, αλλά ζηλεύει και λίγο τις βόλτες μου. Δίπλα, η Κίκα η Jack Russelίνα που επίσης με γαυγίζει πολύ. Λόγω ράτσας νομίζω... Παραδίπλα μένουν στις αυλές τους δύο μεγάλοι σκύλοι που δε ξέρω ονόματα και δεν έχω πολλά πολλά ακόμα.

Στην καθημερινή βόλτα μου περνάω να δω τι κάνει ο Άρης, μαύρος σαν πίσσα, αγαπησιάρικο βλέμμα, μεγάλος και γλυκούλης, τρέχει να με δει και να τον χαϊδέψει η ξανθιά μου που του έχει μεγάλη αδυναμία γιατί κι αυτός ζει σε αυλή συνεχώς και δε πάει βόλτες :-(   Πάμε και στις δύο αυλόπορτες και του μιλάμε, η δικιά μου που είναι και λίγο μουρλή με σηκώνει να τα πούμε από κοντά (αχαχούχα), τον ξαναχαϊδεύει, σαλιαρίζουν κι οι δυό, φεύγουμε κι ο Άρης...κλαίει ο καημένος...Ένα πράγμα δεν αντέχω σ' αυτόν. Ζει με γάτες, οι οποίες βρίσκονται δίπλα του κι αντί να τις φάει, τις γλύφει ρε παιδιά!  Βέβαια, σκέφτηκα ότι είναι μόνος του κι έτσι έχει κι αυτός παρεούλα...άντε, κομμάτια να γίνει ρε Άρη, σε συγχωρώ!

Φίλη μου κι η Κανέλα, μεγαλοκοπέλα, κανελιά και πολύ φιλική. Τη βλέπουμε τα μεσημέρια με τη δικιά της στο δρόμο και τα λέμε κι εμείς. Μ' αγαπάει και με αντέχει που την πειράζω. Η Μπέλλα μου κάνει μούτρα και με διώχνει, γιατί αν και είμαστε της ιδίας οικογενείας, ράτσας μάλλον, είναι μεγάλη πια και βαριέται τα μικρά παιδιά σαν εμένα. Αντιθέτως, πολύ χαίρονται που με βλέπουν δυο φίλοι που ζουν μαζί, η Αρια το λυκόσκυλο κι ο -δε θυμάμαι όνομα- κόλει κολλητός της, με τους οποίους τρελαινόμαστε στο παιχνίδι. Δε με νοιάζει καθόλου που είναι τεράστιοι σε σύγκριση μ' εμένα γιατί εγώ είμαι westie με τσαγανό και άποψη! Άσε που τους ξεφεύγω κάτω απ' τα πόδια τους και με χάνουν...

Το πιο φρέσκο μου φιλαράκι, είναι η Έρζα, λαμπραντόρ κουτάβι, μόλις το είδε η ξανθιά έπαθε τραλαλά, κι άρχισε τα χάδια, τα γλυκόλογα, ορμάω κι εγώ αγριεμένη κι έβαλα τα πράγματα στη θέση τους. Όχι κυρία μου, δε θα χαιδολογάς ξένα κουτάβια, ειδικώς τόσο τρισχαριτωμένα όσο αυτή!!! Τη μουρμούρα που άκουσα μέχρι το σπίτι μόνο τα όρθια αυτάκια μου την ξέρουν . Μ' έπρηξε η τρελάρα " γιατί ζηλεύεις σκασμένο;" μου λεγε..."αυτούς τους τρόπους σ' έμαθα εγώ;" και άλλα κουλά τα οποία νομίζει ότι αφορούν έναν σκύλο...

Τελικά όμως, επειδή συναντιόμαστε τουλάχιστον 3 φορές ημερησίως στις βόλτες μας, έχω να πω ότι παίζουμε υπέροχα με την Έρζα, παλεύουμε και δαγκωνόμαστε σαν κανονικοί σκύλοι που είμαστε, τσουλιόμαστε στο γκαζόν της πλατείας και σήμερα για πρώτη και μοναδική φορά ως τώρα, η ξανθιά μου έβγαλε το λουρί για να παίξω καλύτερα με τη φιλενάδα μου και το χάρηκα τρομερά. Βέβαια, αυτή είχε γίνει άσπρη απ το άγχος της μη το σκάσω, αφού τρέχω σα βολίδα, αλλά έγινε μια αρχή!

Είναι μικρή η λαμπραντορίνα και την καταφέρνω για την ώρα, γιατί κάθε μέρα που τη συναντάω μου φαίνεται μεγαλύτερη οπότε, το κόβω σε δύο μήνες να μου ρίχνει στο μπόι. Ε, δεν είμαι ψηλή, εξάλλου τ' ακριβά αρώματα μπαίνουν σε μικρά μπουκάλια, ε;

Τα βράδυα στην Πλατεία Λούσης, όπως επισήμως την ονόμασε η μικρή μου τσιριμπιμ-τσιριμπόμ, έρχεται κόσμος και λαός...Παρέλαση σκύλων, ράτσες, ημίαιμα, όμορφα, πανέμορφα, (άσχημα δεν έχουμε), μεγάλα, μικρά, ψηλά και κοντά, ήρεμα κι ανήσυχα...απ' όλα έχει ο μπαξές. 

Παίζουμε με μανία ποιός θα φτάσει το μπαλάκι ή το κουκουνάρι, τρώμε τούμπες, σπρωχνόμαστε, πέφτει και καμιά μικρή δαγκωνιά ενίοτε, αλλά γενικά περνάμε φίνα και ωραία. Υπάρχουν κι οι συμπάθειες φυσικά, οι έρωτες (εμένα δε μ' αφήνουν ακόμα...είμαι μικρή), οι καβγάδες και όλα όσα συμβαίνουν σε όλες τις παρέες, όλων των ειδών κι όλων των λαών. 

Είμαι κοινωνική και φιλική με όλους όσους έρχονται κοντά μου να με δουν και να παίξουν μαζί μου. Με όλους εκτός από τις γνωστές...καταραμένες. Αυτές, δε θα γίνουν φίλες μου ποτέ.

Ούτε στη Δευτέρα Παρουσία των σκύλων! 

Πάω για ψώνια

Α! Είμαι πολύ νοικοκυρά εγώ. Σφουγγαρίζω (με τη γλώσσα), σκουπίζω (με την άσπρη γούνα μου) αλλά το καλύτερό μου είναι να πηγαίνω για ψώνια με την ξανθιά στη γειτονιά. Αυτή ψωνίζει κι εμένα με δένει απ' έξω και χαζολογάω...Πάμε φούρνο για ψωμί, κρεοπωλείο, φαρμακείο κι όλοι σταματάνε να μου μιλήσουν...τι χαρά!!!!

Συνήθως το πρωί, αφήνουμε τα μικρά στο σχολείο κι επιστρέφουμε στο σπίτι γιατί δεν έχει πιεί καφέ κι εγώ δεν έχω πάρει το πρωινό μου. Πότε πότε, σταματάμε στο κοντινό σούπερ μάρκετ να πάρει η ξανθιά τα απαραίτητα. Με δένει στο κάγκελο έξω από την πόρτα να περιμένω γιατί, βλέπετε, δεν επιτρέπουν σε τετράποδα ζώα να μπαίνουν σε χώρους που πωλείται φαγητό. Ενώ τα δίποδα...όπου θέλουν εισβάλουν, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Εγώ περιμένω καρτερικά και χαζεύω τους περαστικούς. Δε φωνάζω, ούτε γκρινιάζω αφού ξέρω ότι θα ξανάρθει σύντομα γιατί έχει άγχος μη με κλέψει κανένας κακός άνθρωπος που θα με λιμπιστεί!

Έτσι και προχθές, μεσημεράκι ήταν, με πήρε η ξανθιά μου να πάμε τη βόλτα μας, ήρθε κι η μαμά της μαζί (αυτή που με λέει μπελά χαϊδευτικά) και στο δρόμο θυμήθηκε να πάρει βούτυρο οπότε σταματήσαμε στο σούπερ μάρκετ αναγκαστικά. Με δένει κάπου, της λέει η μαμά της "αυτό που τη δένεις έχει ρόδες", της απαντάει "ΟΚ, ένα λεπτό να πάρω το βούτυρο κι έρχομαι, δε φεύγει το Λουσάκι, περιμένει να γυρίσω" . Χαχαχα, νομίζεις! Η σιγουριά θα σε φάει.

Η σκηνή εξελίσσεται καρέ καρέ, ως εξής :

Είμαι δεμένη σε τεράστιο κλουβί με ρόδες μικρές. Το κλουβί είναι άδειο, άρα ελαφρύ.

Η ξανθιά έχει πάει μέσα, όπως και η μαμά της 

.

Χαζεύω τον κόσμο που περνάει.

Εμφανίζεται γάτα. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ ΑΔΕΛΦΙΑ!!!!!!

Πετιέμαι αλαφιασμένη. Γαβγίζω πολύ

Τρέχω κι ακούω θόρυβο πίσω μου. Το καρότσι!!!!! Το λουρί μου το σέρνει.

Η γάτα πιλαλάει κι εγώ τρέχω όσο μπορώ, αφού ακολουθεί το ογκώδες άσπρο καρότσι το οποίο κάνει και τρελό θόρυβο.

Προσπαθώ να περάσω απέναντι να πιάσω την παλιογάτα, αλλά κάτι με σταματάει. Η κυρία Αρετή του σούπερ μάρκετ τραβάει δυνατά το καρότσι, κι ακολουθεί η μαμαλένα που έχει πάρει χαμπάρι στο βάθος του διαδρόμου τι κάνω, πετάει τα Βιτάμ και το χαλβά (πολύ τρως) και τρέχει να με πιάσει...

Κι έτσι, η ξέφρενη πορεία μου προς το απέναντι πεζοδρόμιο για να πιάσω το τέρας, έληξε άδοξα..πριν καν αρχίσει καλά καλά...κλαψ, λιγμ!

Το χάρηκα όμως. Στην επιστροφή η μαμά της ξανθιάς την έψελνε ότι τα θελε και τα παθε, δε δένουν το σκύλο εκεί που έχει ρόδες, που της είπε να καθήσει να με φυλάει και δεν ήθελε, που δε προβλέπει τα δικά μου τσαλίμια, που...που...που...που...τόσο που την έψαλε, ούτε ο παπάς της ενορίας.

Και ξέρετε ποιό είναι το χειρότερο της, ε;  Που ξέρει ότι η μαμά είχε δίκιο. Πάλι!

Εαρινές εξορμήσεις...

Αχ, πού να σας τα λέω φιλαράκια! Πήγα στην εξοχή και το χάρηκα τρελά! 

Ξεκινάμε ένα πρωί όλο το σόι, σαλτάρουμε στο μακρουλό μας αυτοκίνητο, πιάνω την καλύτερη θέση, πίσω ανάμεσα στα παιδιά και ξεκινάμε για ταξιδάκι μαγικό.

Πρώτη στάση, η Επίδαυρος, την ήθελε ο μικρός γιατί κάτι είχε ακούσει στο σχολείο κι ήθελε να πάει να δει από κοντά πού παίζανε θέατρο οι αρχαίοι τους πρόγονοι (εγώ είμαι Σκωτσέζα, μη τα ξαναλέμε). Άντε και φτάσαμε κάποτε, κόσμος πάει κι έρχεται, πάμε κι εμείς αλλά έφαγα πόρτα στην είσοδο κι έτσι συνέχισαν η ξανθιά κι ο μικρός για το θέατρο κι εγώ με τον σοβαρό και τη μικρή πήγαμε βόλτα.

Μα τι ωραία βόλτα ήταν αυτή ρε παιδιά! Ένα τεράστιο πράσινο μέρος, γεμάτο νέες μυρωδιές και γωνίες για εξερεύνηση, ήρθε κι ένα συμπαθέστατο αρκουδόσκυλο (σ.τ.μ. μεγάλο σκυλί) κι αρχίσαμε το παιχνίδι, το τρέξιμο και το κυνηγητό. Ο σοβαρός, φοβόταν να μ' αφήσει χωρίς λουρί, κι έτσι μ' έδεσε με τον σπάγκο που είχε για τον χαρταετό (!!!) κι έτσι μπορούσα να τρέχω πολύ μακριά χωρίς φόβο. Σε λίγο ήρθε κι άλλο φιλαράκι, μικρούλι και φοβισμένο, το παίξαμε κι αυτό και χάρηκε που βρήκε παρέα. Όταν γύρισε το ντούο κουλτούρα από τα πολιτιστικά, μας βρήκε να τρέχουμε πάνω κάτω στα χορτάρια, να φωνάζουμε και να κυλιόμαστε. Ήπια έναν κουβά νερό, ξαναπήδηξα στο αυτοκίνητο κι έριξα τον ύπνο της αρκούδας μέχρι το Ναύπλιο.

Ωραίο το Ναύπλιο, μου είπαν ότι είναι η πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας, ότι έχει ωραίο παγωτό κι ότι το ζεύγος πήγαινε συχνά τα παλιά χρόνια. Έχει κι ένα κάστρο που δε θ' ανεβούμε γιατί δεν έχουν τι να με κάνουν εκεί. Φάγανε λοιπόν το παγωτό τους, εγώ έκλαιγα γιατί δε με πήραν μέσα στο μαγαζί, η ξανθιά με μάλωνε που γαύγιζα, ο σοβαρός της έκανε επίδειξη υπακοής με κάτι χαζογάτες που ήταν εκεί και μετά ξαναφύγαμε για το τελικό μας χωριό, τα Πούλιθρα. Ξανακοιμήθηκα, γιατί πολύ κουράστηκα για πρωί...

Τα βρήκαμε τα Πούλιθρα, βρήκαμε και το ξενοδοχείο μας, εγκατασταθήκαμε ωραία και καλά, κλείσανε την πόρτα πίσω τους και ....γειά χαραντάν Λούσυ! Πού πάτε καλέ και μ' αφήνετε στο άγνωστο το σπίτι; Φώναξα, ξαναφώναξα...μπα! Βαρέθηκα κι εγώ κι έπεσα για ύπνο νευριασμένη.

Το βράδυ ήταν τα ωραία. Ο σοβαρός, έχει εκεί κάτι ξαδέλφες (από τα εκατομμύρια συγγενών που διαθέτει) και αυτές πήγαμε να δούμε, λέει, που έχει να τις δει πολλά χρόνια. Μπήκαμε λοιπόν σε άλλο αυτοκίνητο και φτάσαμε στο σπίτι τους, με έναν κήπο ναααααα!  Τι ήταν αυτό ρε παιδιά! Πού ζούνε οι άνθρωποι, στον παράδεισο; Άρχισα να γυρίζω γύρω γύρω και να μυρίζω όλες τις γωνίες. Ήρθε κι η Ρόξυ, η δικιά τους σκυλίτσα που θα γίνει μαμά όπου να 'ναι και με ξενάγησε παντού. Κάτι ωραίο μυρίζει σε μια γωνία κάτω αριστερά, αλλά δε ξέρω τι είναι...Θα το βρω αύριο με το φως της μέρας. 

Ξαναπήγαμε το άλλο πρωί, κι αμολύθηκα φουριόζα να πάω να δω αυτά που δεν έβλεπα το βράδυ. Και είδα. Κότες και κοτόπουλα, με φτερά και πούπουλα, έτοιμα για να τ' αρπάξω φιλαράκια μου να κάνω πάρτυ. Πήγαινα από δεξιά, μου φεύγαν από αριστερά. Τα γαύγιζα από αριστερά, πηγαίναν και χτυπούσαν τα κουτορνίθια στο σύρμα, δεξιά. Τα κυνήγησα όσο μπορούσα, αλλά δε γινόταν να τα πιάσω γιατί είχαν γύρω γύρω προστασία τα χαμένα. Οπότε, σκέφτηκα να σκάψω και να μπω υπογείως, τι σκ@τ@ westie είμαι αν δε σκάψω και λίγο; Μπα! με είδε η ξανθιά που το σκέφτηκα (αυτή να δεις διαβάζει και τη σκέψη) και με βουτάει αγκαλιά, με δίνει στον σοβαρό και με δένουν στο δέντρο να φυλάω τη χαρουπιά μη φύγει!!!! Γκρρρρρρρρρρρρρρρρ τα νεύρα μου. Με άφησαν εκεί να χτυπιέμαι, γιατί αυτοί τρωγώπιναν κι εγώ ήμουν στην απ' έξω. Με μάζεψαν στο σπίτι όμως και άπλωσα την αρίδα μου στο χαλί κι έτσι ήμασταν πάλι όλοι μαζί οικογενειακώς. Το έχω δηλώσει : δε μ' αρέσει να λείπει κάποιος, πρέπει να είμαστε και οι πέντε αγκαλιά!

Σήμερα γυρίσαμε, αφού πήγαμε στη θάλασσα κι έκανα ένα περασματάκι στο κύμα, αφού έτρεξα στα βοτσαλάκια δεμένη με την καλούμπα,  αφού τσουλίστηκα στο κοκκινόχωμα κι άλλαξα χρώμα κι αφού γνώρισα νέους συγγενείς που με αφήνουν να γυρίζω στους κήπους τους ελεύθερα! 

Άσε που είμαστε και πρωτότυποι. Όλοι την Καθαρή Δευτέρα αμολάνε καλούμπα για τον αητό.

Ο δικός μου αμόλησε καλούμπα...με τη Λούσυ!!!!

Καλή Σαρακοστή!

Η πιο καλή μαθήτρια

Η πιο καλή μαθήτρια

Τελικά, σ' αυτό το σπίτι, μόνο τα φυτά δε θα πάνε στο σχολείο μου φαίνεται. Όχι επειδή δε θέλουν η ξανθιά κι ο σοβαρός, αλλά γιατί ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΦΥΤΑ. Υπάρχει όμως για ζώα και μάλιστα για σκύλους! Άκου να δεις φίλε μου, τι κασκαρίκα μου σκάρωσαν...

Πήγαμε μια βόλτα ένα τυχαίο απόγευμα στην κοντινή πλατεία κι ήταν ένας κακομοίρης Πιτμπούλης που τον είχε μια κοπέλα από κοντά και τον δασκάλευε. Αυτός ο έρμος, ότι του λεγε το κανε για να τελειώνει η ιστορία να πάμε και τη βόλτα μας, οπότε, τον βλέπει ο δικός μου κι εντυπωσιάστηκε!!! Σου λέει ''γιατί το ξένο σκυλί κι όχι και το δικό μου;''. Που είναι κι έξυπνο; Εντάξει, δε λέω, είμαι!

Με συνοπτικές διαδικασίες, το λέει στην ξανθιά, αυτή δεν έδωσε σημασία, ο σοβαρός το ξανασκέφτηκε και βρέθηκα με δασκάλα κυρίες και κύριοι και αγαπητά μου σκυλιά!!!  Μάλιστα, ήρθε μια νοστιμούλα κοπελίτσα, με είδε, μου γέλασε κι έφυγε. Λέω κι εγώ "εντάξει Λούση, την εκπαίδευσες αυτή, τελειώσαμε τα μαθήματα'' και πήγα για ύπνο. 

Ένα ωραίο απόγευμα όμως, με πήρε μουλωχτά ο σοβαρός με τον μικρό και με πήγαν στην πλατεία βόλτα. Βλέπω από μακριά την κοπελίτσα. Ψάχνω για τον Πιτμπούλη, άφαντος. Η κοπελίτσα πλησιάζει, μιλάει στους δικούς μου και πάμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ πιο πέρα, στο μικρό παρκάκι. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ ΑΔΕΛΦΙΑ!!!! Μπαρούτι μου μυρίζει. Πού είναι οι άλλοι σκύλοι που εκπαιδεύει; Μόνο εμένα βλέπω εδώ γύρω με τέσσερα πόδια και ουρά. Άρα...κλάφτε με.

Όλα τα κατάλαβα : πως πρέπει να περπατάω δίπλα της και να τσιμπάω μεζεδάκι, πως πρέπει να σταματάω στο ΣΤΟΠ και να τσιμπάω μεζεδάκι, πως πρέπει να κάθομαι ακίνητη στο ΄'κάτσε" και να τσιμπάω μεζεδάκι...Τελικά δεν είναι κακό το μάθημα, τρώμε κιόλας. Πρώτα με παραλαμβάνει αυτή και μετά δείχνω αυτά που έμαθα στον σοβαρό. Η ξανθιά τα ξέρει λέει, μου τα χει μάθει κι αυτή και  θα έρθει στα προχωρημένα μαθήματα για σοβαρά θέματα (ψωνάρα λέμε τώρα). 

Προς το παρόν δύο φορές πήγαμε για μάθημα, μέχρι και τις γάτες αγνόησα από το άγχος να είμαι καλή μαθήτρια για να τελειώνουμε κάποτε. Και με κοιτούσαν μ' αυτό το ήρεμο ειρωνικό βλέμμα, γιατί αυτές βλέπεις δεν εκπαιδεύονται. Μόνο εκπαιδεύουν τ' αφεντικά τους στα γούστα τους...οι σκασμένες! Στο θέμα μας. Λοιπόν θα κάνω το μάθημά μου δύο φορές την εβδομάδα (πωπω κούραση) κι ενδιάμεσα θα τα δείχνω στο ζεύγος που μ' έχει πρήξει στις πρόβες κάθε μέρα. Το καλό είναι ότι, το μεζεδάκι πάει σύννεφο για να έχει αποτέλεσμα η θετική εκπαίδευση που λαμβάνω. Ε, μου πήραν καλή δασκάλα για να τα μάθω με χαρά!! 

Τώρα πάω να πέσω γιατί είναι η ώρα μου που κοιμάμαι...θα ονειρευτώ έναν σκυλίσιο κόσμο που θα πάρει τον σοβαρό ένα westie και θα τον εκπαιδεύσει να ξετρυπώνει λαγούς και αρουραίους στο δάσος, σκάβωντας λαγούμια! 

Για να δούμε, αυτός πόσο καλός μαθητής θα είναι;;;;;

Τράβα μαλλί...

Εμένα λοιπόν δε θα με κουρέψουν είπαν. Γιατί τα αξιοπρεπή westie δεν κουρεύονται, στριπάρονται! Για να σκληραίνει η υπέροχη γούνα τους και να καθαρίζεται εύκολα. Αμέ! Κι επειδή οι δικοί μου θέλουν για μένα το καλύτερο, είπαν, θα κάνω striping! Καμπαρετζού καλέ θα με κάνετε;;;; Ωχ!!!! 

Πιάσαν τα ηλεκτρονικά τους αγκαλιά και έψαχναν να βρουν πώς θα το κάνουν, η ξανθιά δηλαδή, αυτή  είναι η μαμά μου και πρέπει να μάθει να με περιποιείται, λέει, σωστά. Αυτό...δεν είναι πάντα καλό. Γιατί κάθε πρωί που χτενίζει τη μικρή, εγώ ακούω να τσιρίζει 'ρε μαμά θα μου ξεριζώσεις το κεφάλι' οπότε καταλαβαίνετε τι με περιμένει! 

Μου ρχεται ένα απόγευμα, με πετσέτα, βούρτσες, τσατσάρα ψιλή της ψείρας και στρογγυλοκάθεται στον καναπέ. Εγώ τη μυρίστηκα τη δουλειά κι έκανα πως κοιμάμαι, αλλά της ξεφεύγεις αυτηνής; Με πήρε αγκαλιά κι άρχισε τις αγάπες, τα χάδια και τα απαλά βουρτσίσματα στην πλάτη. Καλό ήταν αυτό, μου έκανε μασάζ στην αρχή, μετά πήρε και την τσατσάρα να μου κάνει πάνω κάτω τη γούνα μου να βγάλει τις νεκρές τρίχες (τσσσσσ, τι έμαθα πάλι) και κάτι έβγαλε λίγο λίγο. Δε πονούσα, βαριόμουν μόνο να κάθομαι ακίνητη. Ως εδώ καλά. Τι θες παιδάκι μου να μου ξεριζώσεις το κεφάλι; Να μου βγάλεις τ' αυτιά; Να μου γδάρεις την κοιλιά και τα ποδαράκια μου; Ε, μόλις πήγε ν' αγγίξει τα μακριά μου μουστάκια, τα πήρα στο κρανίο, της γρίλισα, της αγρίεψα, έδειξα δόντι και στο τέλος της έδωσα και μια ψιλή δαγκωνιά κι ησυχάσαμε. Με άφησε. Ναι, αλλά για πόσο;

 Μέχρι το επόμενο απόγευμα, που ο σοβαρός της είπε ότι το δικό του ηλεκτρονικό ψαχτήρι γράφει πως πρέπει να με καλοπιάνουν για να κάθομαι (να μου ζήσεις καλέ μου άνθρωπε που το έγραψες) κι ήρθε παραμάσχαλα με τα μικρά μεζεδάκια της επιβράβευσης. Σλρουπ! Αυτά πάντα τα θέλω. Άρχισε λοιπόν η ξανθιά να με μαδάει πάλι και κάθε φορά που δεν μ' άρεσε τσουπ! τσίμπα ένα μεζέ Λούσυ! Όσο τους είχε ο σοβαρός, δε μου έδινε αμέσως το γλυκάκι μου, το έκρυβε. Μετά ανέλαβε η μικρή και τα άρπαζα όλα αμέσως!  Αυτό μάλιστα, τώρα να καθήσω να μου κάνετε μιζανπλί και ανταύγιες και περμαναντ. Στα δύσκολα σημεία ειδικά, έφαγα μπόλικα. Η μαμαλένα χάρηκε γιατί μου έλυσε όλους τους τριχοκόμπους, τους μάδησε κανονικά, με χτένισε παντού, κάναμε μασχάλες (ευτυχώς όχι χαλάουα), πόδια, πωπουδάκι, μέχρι και λαιμό δηλαδή έφτασε. Η μικρή τσιριμπιμ-τσιριμπομ, χάρηκε γιατί με τάιζε και βοήθησε να γίνω όμορφη κι εγώ χάρηκα γιατί έφαγα ένα σκασμό μεζέδες!!!

 Ένα κουβά τρίχα γεμίσαμε! Ρε μπράβο, αδυνάτισα ένα κιλό σχεδόν. Είχα πολλή τρίχα για πέταμα. Τώρα είμαι κούκλα. Φουντωτή και αέρινη, περπατάω και είμαι σαν οπτασία σας λέω. 

Έκτοτε μπήκε πρόγραμμα (γκρρρρρρ....σε κάποια αρέσει αυτό) να κάνουμε κάθε μέρα βούρτσισμα και δύο φορές τη βδομάδα μάδημα. Έχει βαλθεί να με κάνει κούκλα! 

Αμα το 'πε, θα το κάνει. Αυτή να τη φοβάσαι. Αυτή, μέχρι μουστάκι θα σε βάλει να χτενίσεις!!!!! 

Έξω βρέχει...

Τι να κάνουμε; Χειμώνας είναι λέει, θα βρέξει κιόλας. Ναι, αλλά όταν βρέχει εγώ πού να πάω που είμαι και κοντοπόδαρη και βρέχεται η κοιλιά μου; Μέσα η Λούση μέχρι να περάσει το σύννεφο...Μέχρι που μια μέρα, ο σοβαρός με πήγε για ρούχα!!!!!! ΝΑΙ. Με πήγε σε μαγαζί για να μου πάρει αδιάβροχο και να μη βρέχομαι και κρυώσω. Και μου πήρε φίλοι μου ένα φούξια άνορακ, με τσέπη στην πλάτη και κουκούλα. Είμαι θεά! Η θεά της βροχής. 

Μου το φόρεσε η ξανθιά μια μέρα που ΔΕΝ έβρεχε πια, για να κάνει δοκιμή και να με βγάλει μετά στη βροχή γιατί πρέπει να σας πω ότι εδώ, στα εξωτικά Άνω Πατήσια, όταν βρέχει...κολυμπάνε. Οι δρόμοι γίνονται λίμνες και θες βάρκα να περάσεις στην πλατεία. Τι λέγαμε; Α, ναι. Είχε βρέξει λοιπόν και μόλις σταμάτησε, με πιάνει η ξανθιά να μου φορέσει το αδιάβροχο. Σιιιιγά!

Της πήρε...μισή ώρα ας πούμε (γκρρρρρρ) και τελικά, αφού κόντευα να της το φορέσω εγώ απ τα νεύρα μου, μ' έστησε για φωτογραφία.

 

Εεεεε; Δεν είμαι κούκλα; 

Το πιο χαριτωμένο westie της Υφηλίου; 

 Ξεμύτισα στους βρεγμένους δρόμους, στις λακούβες πλατσούρισα σα τρελή, στη λίμνη-πλατεία ήθελα να κολυμπήσω αλλά δε μ' άφηνε και φτάσαμε στο σχολείο να πάρουμε τα μικρά.

Με το που σκάω μύτη στη γωνία του σχολείου, ΧΑΜΟΣ!!!!! Πέσαν όλοι πάνω μου να μου πουν πόσο κούκλα είμαι, και πώς σου πάει το φούξια, τι ωραίο αδιάβροχο καλέ, να μου πάρετε κι εμένα, το τι άκουσα πιά δε περιγράφεται!!!! Μοντέλο η Λούσυ! Βέβαια, η κουκούλα δε μου στέκεται, γιατί το κεφάλι μου είναι πολύ κομψό και μου κατεβαίνει ως τα μάτια, οπότε δε βλέπω, αλλά αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες. Με χαϊδέψανε, με ζουλήξανε, μ' έφτυνε η ξανθιά μη ματιαστώ και κάτι για σκόρδα έλεγε στα μάτια; στα πόδια; δε θυμάμαι πού, πάντως σκόρδα ήτανε.  

Φτάνουμε στο σπίτι, εγώ είχα γίνει ψηλή σα Μολοσσός από το καμάρι μου σε όλο τον δρόμο και τότε φάνηκε γυμνή όλη η αλήθεια : το αδιάβροχο είναι πολύ ωραίο, πολύ κομψό, αλλά η κοιλιά μου δεν είχε προστασία και ήταν παπάρα απ τα νερά...λιγμ! Κι έτσι, η χρησιμότητά του φτάνει για τις μέρες που φυσάει και κάνει κρύο, για τη βροχή θα μου πάρουν στολή βατραχανθρώπου είπαν..για σιγουριά, επειδή είμαι κοντή (σιγά ρε Σκλεναρίκοβα).

Πάντως, εγώ το χάρηκα, το φόρεσα και καμάρωσα, κανένας από τα φιλαράκια δεν έχει ρούχο σε τόσο ωραίο χρώμα (μμμμ....η Μπέλα έχει ένα μωβάκι πουλόβερ νομίζω) και τώρα περιμένω να γεμίσω τη γκαρνταρόμπα μου με νέα μοντέλα. 

Είμαι κι εγώ κοκέτα, όπως όλα τα κορίτσια. Κακό είναι δηλαδή;

Πώς πέρασα στις Γιορτές

Εγώ, Χριστούγεννα δεν είχα ξανακάνει. Ούτε και Πρωτοχρονιά. Φέτος τα πρωτοέμαθα, γιατί είμαι ακόμα μικρή. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι στις Γιορτές, είμαστε όλοι μαζί στο σπίτι, η ξανθιά όλο μαγειρεύει, ο σοβαρός δε δουλεύει, τα μικρά μιλάνε ασταμάτητα και στο σπίτι μπαινοβγαίνει κόσμος!

Την Παραμονή, αφού πρώτα τσακώθηκαν πού θα πάνε, ποιοί θα πάνε, ποιός θα έχει το πορτοφόλι και ποιός θα χτυπάει το τρίγωνο, πήγαμε όλα τα μικρά του σπιτιού, συν ένα φιλαράκι τους, για τα κάλαντα. Εγώ, αυτά δε τα ξερα. Τρέχαμε γύρω γύρω στη γειτονιά ο ένας με κόκκινο σκουφί, η άλλη με κοκαλάκια αγγέλους κι εγώ λευκή, φουντωτή και κούκλα, χτυπούσαν τα κουδούνια στα σπίτια, κοπανούσαν τα τρίγωνα και ξεφωνίζανε διάφορα που δε καταλαβαίνω πολύ. 

Περιηγήθηκα σ' όλη τη γειτονιά, μύρισα όλες τις γωνίες και γυρίσαμε. Ωχχχχ κι ήρθε το βράδυ κι άρχισε ο εμετός πάλι, φτου! Χάλια, μαύρα και πράσινα και πορτοκαλί πάντως χάλια! Μάλλον κόλλησα ίωση από κάποιο φιλαράκι μου, είμαι γλυκούλα και με φιλάνε! Πάλι άρρωστη η Λούσυ, πάλι ανησυχία στο ζεύγος, τηλεφωνήσαν του αντιπαθητικού με το σιδερένιο κρεβάτι, μου δώσανε σιρόπι με τη σύριγγα, μ' αφήσαν νηστικιά, αλλά μπα! Μόλις πέρασε ο εμετός, ήρθε η διάρροια και μετά και τα δύο...Τελικά, με πήγαν με το ζόρι στον γιατρό, κρύφτηκα στην αγκαλιά της μαμαλένας να μη τον βλέπω και μου κοπάνησε ο άτιμος δύο ενέσεις στο ωραίο μου πωπουδάκι. Κάι κάι κάι, τι κάνεις ρε φίλε; Πού έμαθες να κάνεις ενέσεις; σε γαϊδούρι; Αμάν!

Το βράδυ είχανε γκαλά (και καλά...) οι δικοί μου, ήρθε κόσμος μικρός και μεγάλος, με χαϊδέψανε γιατί με λυπήθηκαν που αρρώστησα και μ' άφησαν ήσυχη να τους κοιτάζω που τρώνε τα λαχταριστά μεζεδάκια τους. Στις δέκα και μισή ακούω τον σοβαρό να λέει "ώρα για την ένεση"!!!!!! Ήμουν λίγο ζαβλακωμένη και δε το κατάλαβα, αλλά με παίρνει αγκαλιά και βλέπω την ξανθιά να έρχεται καταπάνω μου με τη σύριγγα στο χέρι!!!! ΠΕΝΤΕ ΚΟΚΚΙΝΟΙ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΙ ΑΔΕΛΦΙΑ! Πού πας καλέ; Ξέρεις εσύ να κάνεις ενέσεις σε σκύλους; Πες μας ότι είσαι ΚΑΙ κτηνίατρος...Ωχ και μου την έριξε η άσπλαχνη κακούργα μάνα...κι εγώ τσίριζα...κι ο σοβαρός με κρατούσε μη φύγω...κι οι φίλοι τους κοιτούσαν με λύπη! Μόνο μια κυρία κοιτούσε απ την άλλη γιατί δεν άντεχε. Αυτή είναι καλός άνθρωπος. Την άλλη μέρα που ήταν να ξανακάνω, τη γλύτωσα γιατί η ξανθιά δήλωσε ότι δε μπορεί να μου κάνει γιατί πονάω και κλαίω (έπιασε το κόλπο μου..χεχεχε).

Συνήλθα αργά. Με πρόσεχαν σα τα μάτια τους, μη φάω πολύ, μη πιω νερό πολύ, μη γλύψω το πάτωμα. Λύσσαξα στην πείνα όμως. Κι ένα βράδυ, έχω άράξει στο κρεββάτι μου το ζεστό και ψευτοκοιμάμαι. Περνάει δίπλα μου η ξανθιά. Σηκώνω το αυτί κι ακούω πού πάει. Πάει στην κουζίνα. Καλό σημάδι. Σηκώνομαι αργά. Ακολουθώ αθόρυβα. Κόβει πολύχρωμο μεζέ με σολωμό, τυρί και σπανάκι κι ο καλός Θεός κάνει να της πέσει στο πάτωμα. ΧΛΟΥΨ! τον αρπάζω στον αέρα και κατευθείαν τον καταπίνω, γιατί αυτοί εδώ μέσα σου παίρνουν τη μπουκιά απ το στόμα! Αυτή με κοιτάζει έκπληκτη, δεν με είχε δει, και έντρομη γιατί φοβάται νέους εμετούς...Όταν τρώω κάτι άσχετο από την ξηρά τροφή, το στομάχι μου δε το χωνεύει.

Τελικά, όλα πήγαν καλά. Ο καπνιστός σολωμός, με τυριά και σπανάκια, απορροφήθηκε μια χαρά απ τον οργανισμό μου. Πρώτη φορά έφαγα κάτι νέο και δε με πείραξε! Αποφάσισαν ότι σ' αυτή την οικογένεια, είμαστε γκουρμέ τύποι.

Ακόμα κι εγώ, το μικρό λευκό Westie!